Το σύμπαν των πλασμάτων του νερού, εκφράζεται με τη μεσαιωνική λέξη ΨΑΡΙ η οποία αντικατέστησε την παλαιότερη «ΙΧΘΥΣ». Η λέξη ιχθύς έπαψε να χρησιμοποιείται στη καθομιλουμένη.
Επιβίωσε όμως στον ουρανό σαν ζωδιακός αστερισμός, αλλά άφησε πίσω της και κάτι λέξεις να την θυμόμαστε όπως το ιχθυοτροφείο, την ιχθυοκαλλιέργεια, την ιχθυόσκαλα.
Η λέξη «ψάρι» μας έδωσε τους ψαράδες, την ψαροπούλα, την ψαροταβέρνα και το σύγχρονο ρήμα «ψαρώνω».
Τα κινούμενα σιωπηλά πλάσματα του νερού δεν είναι βέβαια μόνο ψάρια και η γλώσσα χρειάστηκε να γεννήσει και τον όρο «θαλασσινά» για να μπορέσει να συμπεριλάβει τα στρείδια, τα μύδια, τα καβούρια, τις καραβίδες, τις αχιβάδες και τα συναφή, που καταβροχθίζουμε μετά βουλημίας κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας.
Για μένα, που είμαι βουνίσια, ως παιδί, τα πράγματα με τα ψάρια ήταν ασαφή, μιας και όλα μου φαίνονταν ίδια.
Ή, μάλλον, για να είμαι ειλικρινής γνώριζα πολύ καλά τις πέστροφες γιατί από αυτές είχε μπόλικες το ποτάμι μας, τα τσιρόνια και το γριβάδι που έφταναν σχεδόν ζωντανά από τις λίμνες της Πρέσπας και του Αμυνταίου.
Παρ’ όλα αυτά, ήξερα τη φράση «έβγαλε λαβράκι» και είχα ακούσει στο ραδιόφωνο τον Βασίλη Τσιτσάνη και τη Μαρίκα Νίνου να τραγουδάνε για τον «σπάρο τον ξενύχτη», τον εραστή της καβουρίνας που την πηγαίνει τσάρκα στη Ραφήνα και τα καβουράκια που «όλο κλαίνε στου γιαλού τα βοτσαλάκια».
Είχα ακούσει επίσης κάποιον ερωτύλο να αποκαλεί την ωραία του χωριού «ζαργάνα μου εσύ» και κάποιον άλλον να λέει «μου αρέσει αυτό το μελανούρι» αλλά «ξεγλιστράει σα’ χέλι».
Και έτσι, που λέτε, συνέχισα να μεγαλώνω με παροιμίες και μεταφορές «τι είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του», «οπλισμένος σαν αστακός», «κόλλησε σα στρείδι», «αυτός εκεί είναι μεγάλη σουπιά», «κάθε ψάρι στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο», «τον χτύπησε κάτω σα χταπόδι», «εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα», «πέρκα είμαι πιάνομαι, χάνος είμαι χάνομαι, γύλος είμαι σε γελώ και το δόλωμα χαλώ», «το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι»…
Τι τα θέλετε;
Η γλώσσα η ελληνική είναι πλούσια, ζωντανή, μπολιασμένη με τις ψαράδικες εμπειρίες των ανθρώπων που ζούσαν κοντά στο πέλαγος, αλλά και γλώσσα ποιητική με τον Νίκο Καββαδία να γράφει εκείνο το υπέροχο…:
«Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία / Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα/ Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ εδώ Μαρία / Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.»
Σας ζάλισα;
Είναι αλήθεια πως θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες αλλά βλέπετε εδώ παρουσιάζουμε συνταγές μαγειρικής. γι’ αυτό σταματάω εδώ και έρχομαι να σας προτείνω ένα εύκολο γρήγορο και εξαιρετικά νόστιμο τρόπο να μαγειρέψετε τα ψάρια σας.
Ψήσιμο στο φούρνο με μια υπέροχη σάλτσα μαγιονέζας. Ταιριάζει με όλα σχεδόν τα μεγαλούτσικα ψάρια.
Εγώ βρήκα στην αγορά ωραιότατα λαυράκια και πιστέψτε με έγιναν υπέροχα…
Υλικά:
- 5 ή 6 μέτρια λαυράκια
Για τη σάλτσα:
- 1 φλυτζ. τσαγιού ελαιόλαδο
- Χυμό από τρία λεμόνια
- 1 κουτ. γλυκ. αλάτι
- 2 κουτ. σουπ. μουστάρδα
- Μαϊντανό ψιλοκομμένο
Εκτέλεση:
Πλένετε καλά τα ψάρια και τα αλατίζετε ελαφρά.

Ρίχνετε στο μπλέντερ όλα τα υλικά για τη σάλτσα και τα χτυπάτε και ένα λεπτό.






Θα προκύψει μια ωραιότατη σάλτσα. Ρίξτε λίγη από τη σάλτσα στο πάτο του ταψιού.

Τοποθετήστε τα ψάρια δίπλα-δίπλα, περιχύστε τα με την υπόλοιπη σάλτσα και βάλτε τα να ψηθούν στο φούρνο στους 200οC βαθμούς για 20 με 30 λεπτάκια…




Σερβίρετε τα αφού τα περιχύσετε με το λαδάκι που έχει μείνει στο ταψί και τα πασπαλίστε με τον ψιλοκομμένο μαϊντανό…

Καλή επιτυχία φίλες μου εύχομαι σε όλους τους φίλους της ιστοσελίδας, νηστεύοντες και μη, καλή και όπως έλεγε η γιαγιά Αθηνά… «ελαφριά» Σαρακοστή.
Με αγάπη αυγή.
Αφήστε μια απάντηση