Δροσοπηγιώτικο ρεθανίκι

Είναι κάποια μέρη που γίνονται γνωστά από στόμα σε στόμα. Είναι κάποια άλλα που τα επισκέπτεσαι επειδή τα γνώριζες από πάντα.

Είναι όμως κι αυτά τα μέρη που τα ανακαλύπτεις ξαφνικά και δεν τα ξεχνάς γιατί τα έχεις συνδέσει με γευστικές απολαύσεις, με κάτι νόστιμο, κάτι μοναδικό που που δε γίνεται να το ξεχάσεις…

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της περίπτωσης είναι η Δροσοπηγή Φλώρινας που είναι μεν γνωστή από την ιστορία της και την απαράμιλλου κάλους φυσική ομορφιά της, αλλά κυρίως ο κόσμος την γνωρίζει από τις υπέροχες πίτες που φτιάχνουν οι Δροσοπηγιώτισσες νοικοκυρές, ακολουθώντας μια παράδοση που χάνεται στα βάθη των αιώνων.

Οι πίτες, στην Δροσοπηγή είναι… επιστήμη, εξού και όταν λες «Δροσοπηγή» το μυαλό του Φλωρινιώτη – και όχι μόνο – πάει κατ’ ευθείαν στην πίτα.

Πίτες κάθε είδους, φτιαγμένες με φροντίδα, κέφι και μεράκι, με φύλλο χειροποίητο, λεπτοαπλωμένο με τέχνη, πίτες με πλούσια γέμιση από απλά και αγνά υλικά.

Πίτες με τυρί, σπανάκι, πράσο, μανιτάρια, κρεατόπιτες, λαδερές με πράσο, πιπεριά και ντομάτα, κολοκυθόπιτες, κρεμμυδόπιτες, τσουκνιδόπιτες, μπουρέκια, γαλατόπιτες, τραχανόπιτες, πιτερόνιες με τραγανό ψημένο φύλλο, ζυμαρόπιτες, καλαμποκόπιτες, φουσκωτές και αφράτες ρυζόπιτες, ξεβράκωτες, στριφτές, αλλά και γλυκές με καρύδια και σταφίδες.

Με λίγα λόγια πίτες για όλα τα γούστα ακόμα και τα πιο απαιτητικά…

Ποια είναι η δικιά μου αγαπημένη;

Είναι αυτή που σας παρουσιάζω σήμερα με υπερηφάνεια: Το στριφτό,καλοψημένο, τραγανό ρεθανίκι, που φτιάχνεται με λεπτό στριμμένο φύλλο, με αγνό βούτυρο, κατσικίσια μυζήθρα αλλά και με τριμμένη φέτα.

Αυτή η στριφτή πίτα είναι στις δικές μου προτιμήσεις η πρώτη και η καλύτερη.

Αντιληπτό είναι βεβαίως ότι το στριφτό ή στριμμένο φύλλο μπορεί εκτός από μυζήθρα και τυρί να φιλοξενήσει οποιαδήποτε αλμυρή, γλυκιά ή ημίγλυκη γέμιση…

Ενδιαφέρον επίσης είναι το γεγονός ότι η στριφτόπιτα μετατρέπεται ωραιότατα σε έκδοση ατομική. Αυτή η πίτα είναι, βέβαια, κομματάκι δυσκολούτσικη και σου παίρνει λιγουλάκι χρόνο παραπάνω για να τη φτιάξεις αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο…

Όταν βγαίνει τραγανή και ροδοκόκκινη από τον φούρνο και σε πιάνουν οι μυρουδιές, λες «χαλάλι σου κούκλα μου».

Και όταν κάθεσαι στο τραπέζι και την απολαμβάνεις… ε, τότε και ο κόπος και η κούραση πάνε περίπατο.

Εκείνο που σου μένει είναι μόνο η απόλαυση…

Δείτε περισσότερες πίτες από τα ηχωμαγειρέματα.

Τι θα χρειαστείτε:

Για τη ζύμη:

• Αλεύρι
• Νερό
• Αλάτι
• Βούτυρο γάλακτος ή μαργαρίνη

Για τη γέμιση:

• Ξυνομυζήθρα ή φέτα τριμμένη

 

Πώς θα τη φτιάξετε:

Η πίτα αυτή είναι πεντανόστιμη τραγανή και μυρωδάτη και δύσκολα κάποιος θα της αντισταθεί, όμως απαιτεί τέχνη, μαεστρία και υπομονή.

Τα φύλλα ανοίγονται ένα-ένα και επιβάλλεται να είναι λεπτά. Όσο πιο λεπτά τα φύλλα, τόσο πιο επιτυχημένη και πιο τραγανή και πιο ευπαρουσίαστη θα γίνει η πίτα.

Απαιτείται λοιπόν άριστη τεχνική στο άνοιγμα του φύλλου, πράγμα που σημαίνει ότι τον πλάστη πρέπει να τον παίζεις στα δάχτυλα.

Δυστυχώς για να γίνει αυτό χρειάζεται πείρα και η πείρα αποκτιέται με το χρόνο και την άσκηση.

Σε περίπτωση που δεν παίζετε τον πλάστη στα δάχτυλά σας, παίξτε με… τα δάχτυλά σας

Χονδρικά, για να φτιάξετε μια καλή ζύμη για μια πετυχημένη πίτα η αναλογία είναι ένα φλυτζάνι νερό με δυο φλυτζάνια αλεύρι πάνω κάτω. Και λέω πάνω κάτω γιατί η ποιότητα και η υγρασία του αλευριού παίζει μεγάλο ρόλο.

Οπότε, ξεκινήστε με την αναλογία 1 προς 2 και μετά προσθέστε λίγο-λίγο αλεύρι μέχρι να πετύχετε μια ζύμη ελαστική και τέλεια (αν θέλετε ακολουθήστε τις οδηγίες που δίνονται στη συνταγή για πρασόπιτα).

Λιώστε το βούτυρο. Προσοχή μην το αφήσετε να κάψει. Ίσα που να γίνει ρευστό.

Με ένα πινελάκι βουτυρώστε γενναιόδωρα ένα ταψάκι.

Χωρίστε τη ζύμη σε μπαλάκια μεγέθους μικρού πορτοκαλιού (φροντίστε να έχετε ζυγό αριθμό, ας πούμε έξι μπαλάκια)

Ανοίξτε κάθε μπαλάκι σε μικρό στρογγυλό πιτάκι.

Αλείψτε καλά τα τρία πιτάκια με μια κουταλιά της σούπας από το λιωμένο βούτυρο και καλύψτε με τα άλλα τρία πιτάκια χωρίς να τα αλείψετε.

Πατήστε καλά να ενωθούν οι άκρες. Έτσι στο τέλος θα έχετε τρία διπλά πιτάκια…

Αλευρώστε καλά τον πάγκο και ανοίξτε το πρώτο πιτάκι σε όσο το δυνατόν λεπτότερο φύλλο. Προσπαθήστε στην αρχή να το ανοίξετε με τον πλάστη και αν βλέπετε ότι δεν τα καταφέρνετε βάλτε σε ενέργεια τα δάχτυλά σας.

Απλώστε το σιγά-σιγά πιέζοντας και τραβώντας από το κέντρο προς τις άκρες με προσοχή…

Αφού το ανοίξετε καλά-καλά, ραντίστε όλη την επιφάνεια του φύλλου με λιωμένο βούτυρο.

Χωρίστε το φύλλο στη μέση και πασπαλίστε κάθε μισό με μπόλικη μυζήθρα ή φέτα.

Πιάστε με προσοχή το ένα μισό φύλλο από τις άκρες και τυλίξτε το σε ρολό χωρίς να το σφίγγετε…

Κάντε το ίδιο και με το άλλο μισό. Θα έχετε έτσι δυο αντικρυστά ρολά.

Πιάστε το ρολό και στριφογυρίστε το σαν σπείρα.

Στο σημείο αυτό έχετε φτιάξει μια ατομική στριφτόπιτα και μπορείτε να συνεχίστε στον ίδιο ρυθμό. Αν θέλετε να φτιάξετε μια μεγάλη, ας πούμε οικογενειακή στριφτόπιτα.

Βάλτε την πρώτη στο κέντρο του ταψιού και τυλίξτε γύρω από τον πρώτο κοχλία και τα άλλα ρολά που θα φτιάξετε με τον ίδιο τρόπο που φτιάξατε τα δύο πρώτα.

Όταν το ταψάκι γεμίσει, ραντίστε το με βούτυρο και ψήστε το σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς στις αντιστάσεις στην κάτω κάτω σχάρα.

Στον αέρα θα την ψήσετε στους 190 βαθμούς στη μεσαία σχάρα για ¾ της ώρας ανάλογα με το φούρνο.

Όταν ροδοκοκκινίσει και μοσχομυρίσει βγάλτε το ρεθανίκι από τον φούρνο.

Είμαι σίγουρη πως η πρώτη σας κίνηση θα είναι να τσιμπολογήσετε λίγο από το τραγανό φύλλο αλλά κρατηθείτε και αφήστε να ηρεμήσει για ένα δεκάλεπτο.

Μετά… ε, μετά βουρ στο ταψί!

Καλή επιτυχία φίλες μου και καλά μαγειρέματα.

Μέχρι το επόμενο μαγειρικό μας ραντεβού να περνάτε καλά και να προσέχετε τους υπέροχους και μοναδικούς εαυτούς σας. Μοιραστείτε με αγαπημένα πρόσωπα την χαρά και την λύπη σας, γιατί όπως έλεγε και η γιαγιά Αθηνά “Μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά. Μοιρασμένος πόνος, μισός πόνος…“

Σας φιλώ αυγή.-