Οι φλωρεντίνες δεν είναι τίποτε άλλο από εκείνο το γνωστό, αγαπημένο, παραδοσιακό μας παστέλι, το τραγανό γλυκάκι που το τρώγαμε σαν παιδιά την περίοδο των νηστειών και όχι μόνο.
Η πιο συχνή εκδοχή του είναι αυτή με το σουσάμι, αλλά και με φουντούκι, φυστίκι, αμύγδαλο ακόμα και στραγάλι είναι ένα γλυκό υπέροχο στη γεύση, δεν το συζητώ.
Είναι και υγιεινό και πολύτιμο διατροφικά και ιδιαίτερα εύκολο στην παρασκευή.
Ασβέστιο, φώσφορος, κάλιο, μαγνήσιο, σίδηρος, βιταμίνες, είναι μόνο μερικά από τα θρεπτικά στοιχεία που περιέχει αυτό το εξαιρετικά απλό παραδοσιακό παρασκεύασμα…

Το παστελάκι λένε ότι μετονομάστηκε σε φλωρεντίνα από τη Μαρία Αντουαννέτα.
Αυτή, εκτός από την αδυναμία της στο παντεσπάνι είχε και μιαν άλλη, μη σας πω μεγαλύτερη: Μια τούρτα που είχε σαν βάση παστέλια με μπόλικη σαντιγί και αγριοφράουλες.
Τη συνταγή την εμπνεύστηκε ένας από τους μάγειρες της, με καταγωγή από τη Φλωρεντία οπότε και τα παστέλια για χάρη της Μαρίας Αντουαννέτας έγιναν Φλωρεντίνες…
Όμως, το τραγανό αυτό γλυκάκι, που έχει μόνο φανατικούς φίλους, δεν περίμενε μια κακομαθημένη βασίλισσα να το αναδείξει. Οι ρίζες του φτάνουν μέχρι την αρχαιότητα. Τότε το έφτιαχναν κυρίως με σουσάμι. Σήμερα, είπαμε, το φτιάχνουμε με οποιοδήποτε ξηρό καρπό μας αρέσει και έχουμε στο ντουλάπι μας.
Είναι γνωστό ότι το μέλι ήταν βασική γλυκαντική ουσία των αρχαίων προγόνων μας. Το να το ανακατεύουν με ξηρούς καρπούς ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο και τους έδινε μερικά από τα πιο εύκολα και γρήγορα γλυκά.
Ειδικά ο συνδυασμός του μελιού με σουσάμι αναφέρεται ακόμα και από τον Ηρόδοτο από τον 5ο αιώνα προ Χριστού! Λέγεται ακόμη ότι το «ίντριον», που αναφέρεται στην Ιλιάδα του Ομήρου, είναι ένα είδος παστελιού.
Αλλά και οι βυζαντινοί φαίνεται ότι το είχαν περί πολλού. Ο Φαίδων Κακουλές μας δίνει αρκετές αναφορές, για γλυκά τέτοιου είδους και μάλιστα με το όνομα “πάστελλος” και “παστέλλι”!
Ήταν τότε και είναι ακόμα γλύκισμα για χαρές, γάμους βαφτίσεις, μιας και τα συστατικά του συνδέονται με τη γονιμότητα.
Σε πολλά νησιά μας, προσφέρεται ακόμα σε αρραβώνες γάμους και βαφτίσεις. Σήμερα το παστέλι γίνεται με διάφορους τρόπους, με σκέτο μέλι ή με μίγμα μελιού με ζάχαρη.
Η ζάχαρη είναι αυτή που το σκληραίνει, το καραμελώνει. Το δικό μου παστέλι το έφτιαξα με φουντούκια γιατί αυτά είχα σήμερα στο ντουλάπι μου.

Μπορείτε να το φτιάξετε με τον ίδιο τρόπο και με αμύγδαλα, φυστίκια Αιγίνης, και γενικά με ότι τραβάει η όρεξή σας.
Φτιάξτε τα παστελάκια ή τις φλωρεντίνες αν προτιμάτε. Θα αρέσουν σίγουρα σε εσάς και θα ξετρελάνουν τα πιτσιρίκια…
Τι θα χρειαστείτε:
- 60 γρ. μαργαρίνη
- 120 γρ. ζάχαρη
- 60 γρ. μέλι
- 200 γρ. φουντούκια
- 200 γρ. κουβερτούρα λιωμένη σε μπεν μαρί
Πώς θα τις φτιάξετε:
Προθερμάνετε τον φούρνο στους 180 βαθμούς. Χοντροκόψτε τα φουντούκια ή περάστε τα από το μούλτι.



Σε κατσαρόλι, ρίξτε τη μαργαρίνη, τη ζάχαρη και το μέλι.





Ζεστάνετέ τα μέχρι να λιώσει η μαργαρίνη. Ανακατέψτε έως ότου ομογενοποιηθούν τα υλικά.



Αποσύρετε από τη φωτιά και ρίξτε τα χοντροκομμένα φουντούκια (ή αμύγδαλα ή άλλον ξηρό καρπό).
Ανακατέψτε καλά.



Στρώστε ένα ρηχό ταψάκι 25 Χ 35 εκατοστά με λαδόκολλα… Ρίξτε το μίγμα στο ρηχό ταψάκι.




Στρώστε το και ισιώστε το με τη βοήθεια μιας σπάτουλας. Ψήστε μέχρι να ροδίσουν οι φλωρεντίνες, για περίπου 20 λεπτά.




Βγάλτε το ταψί από τον φούρνο και αφήστε να κρυώσει ελαφρώς, για 15 λεπτά, χωρίς όμως να κρυώσει εντελώς.
Κόψτε σε κομμάτια της αρεσκείας σας, τρίγωνα ή τετράγωνα ή μπάρες.

Προσοχή!
Αν τις κόψετε όσο είναι ζεστές, θα διαλυθούν. Αν τις κόψετε όταν έχουν κρυώσει εντελώς, θα δυσκολευτείτε λιγουλάκι γιατί θα έχουν σκληρύνει.
Μπορείτε να τις καταναλώσετε σκέτες.
Προτείνω όμως να τις βουτήξετε στη κουβερτούρα γιατί η σοκολάτα τους πάει πολύ. Απογειώνει στα ουράνια τη γεύση τους.
Λιώστε τη σοκολάτα σε μπεν μαρί και βουτήξτε τις μέσα.





Ακουμπήστε τις σε λαδόκολλα, αφήστε να στερεοποιηθεί η σοκολάτα και τις μεταφέρετε σε μπολ σερβιρίσματος.




Καλή επιτυχία φίλες μου και καλά μαγειρέματα.
Μέχρι το επόμενο μαγειρικό μας ραντεβού, να περνάτε καλά, να προσέχετε τους υπέροχους και μοναδικούς εαυτούς σας και να έχετε κατά νου αυτό που έλεγε η γιαγιά Αθηνά: “Όταν μιλάς σ’ έναν άνθρωπο, να τον κοιτάς ίσια, στα μάτια. Όταν σου μιλά όμως, κοίτα τον στο στόμα…”
Σας φιλώ αυγή.
Αφήστε μια απάντηση