«Τα πάντα, παιδάκι μου είναι θέμα μύτης, είναι θέμα μυρωδιάς…» έλεγε συχνά πυκνά η μαμά μου, που είχε, ομολογουμένως, οξυμένη την αίσθηση της όσφρησης.
Θυμήθηκα αυτήν της την έκφραση προχθές στη λαϊκή αγορά καθώς με ξελόγιασε ένας μεγάλος σωρός με σπανάκι που ευωδίαζε βροχή και χώμα. Πιο γήινο, δεν γίνεται.
Τρυφερά, υγρά, φυλλαράκια με τους σβώλους του χώματος ακόμα πάνω στην άκρη τους, απιθωμένα με προσοχή ωραία-ωραία, επιμελημένα αλλά ακόμη σαν να βγήκαν μόλις από τη γη…
Σκούρο ζωντανό πράσινο στα φύλλα, τρυφερά χλωροπράσινο στα κοτσάνια. Προς στιγμήν σκέφτηκα, ότι είναι λίγο μπελάς το πλύσιμό του αλλά τελικά ενέδωσα στον πειρασμό και γέμισα το καλάθι μου.
Γύρισα σπίτι και έφτιαξα αυτό το σπανακοπρασόρυζο ακολουθώντας τις οδηγίες της οικογενειακής μου παράδοσης.
Πιάτο ελληνικό, το σπανακόρυζο από τα πιο αναγνωρίσιμα που όμως έχει φίλους μόνο ενήλικες. Τα παιδιά και μόνο στη θέα του μορφάζουν αλλά αργότερα έρχεται η στιγμή που αρχίζουν να το αγαπούν και να αναγνωρίζουν την αξία του.
Μιλάω εκ πείρας αφού και εγώ το έχω στο μυαλό μου σαν ένα από τα φαγητά που μισούσα μικρή, μαζί με τα πράσα, τα φασολάκια, τις φακές και κάποια άλλα ακόμα.
Τα παραμυθάκια που μου αράδιαζαν οι γύρω για τον Ποπάυ που ήταν υγειής και δυνατός και όμορφος χάρη στο σπανάκι δεν με έπειθαν καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα. Δεν το άγγιζα.
Με έπιανε τρόμος στην ιδέα ότι τρώγοντας ένα πιάτο σπανακόρυζο θα γίνω ένα θηλυκός Ποπάυ, με στραβά πόδια, φουσκωτά μπράτσα και μια πίπα να κρέμεται μόνιμα στο στόμα μου.
Αν με ρωτήσετε σήμερα, δηλώνω ειλικρινά μετανιωμένη για την αυτήν την… ειδεχθή, ιδεοληπτική συμπεριφορά μου απέναντι σε αυτό το τρυφερό χορταρικό.
Πλέον έχω αναθεωρήσει τις γευστικές μου επιλογές και μάλιστα μερικά από τα φαγητά που παλιά μισούσα έχουν γίνει από τα πιο αγαπημένα μου.
Το σπανακόρυζο είναι ένα απ’ αυτά. Ευτυχώς έμαθα τα παιδιά μου να το αγαπούν από πολύ μικρά κι έτσι όταν είναι η εποχή του το φτιάχνω συχνά, πολλές φορές και μια φορά την εβδομάδα ή το αργότερο, μια στο δεκαήμερο.
Το σπανακόρυζο είναι ένα φαγητό απλό και λιτό και σαν τέτοιο θέλει την ανάλογη προσοχή. Εξάλλου αυτό ισχύει για όλα τα λιτά πιάτα, αφού δεν επιβάλλονται λόγω της ποικιλίας των υλικών τους αλλά λόγω της νοστιμιάς τους που οφείλεται στον τρόπο, την τέχνη και τη μαεστρία της νοικοκυράς.
Μπορώ, λοιπόν, να πω πως το σπανακόρυζο έχει κι αυτό τις παραξενιές του… Μη βγει νερουλό, μη λασπώσει το ρύζι, μην πνιγεί στο λάδι.
Στο δικό μας τραπέζι όταν λέμε σπανακόρυζο εννοούμε σπανακόρυζο και όχι ρύζι με λίγα κλαδάκια σπανακιού, γι’ αυτό η ποσότητα του ρυζιού είναι μικρή σε σχέση με το σπανάκι.
Νομίζω όμως ότι αυτό είναι μάλλον θέμα επιλογής. Επίσης θέμα επιλογής είναι το σπυρωτό ή το λίγο πιο χυλωμένο ρύζι.
Επίσης, ένα μυστικό του δικού μου σπανακόρυζου, συνταγή γιαγιάς Αθηνάς, είναι και η προσθήκη πράσου που δίνει απίστευτη γλύκα, ιδιαίτερη νοστιμιά, κάνει αυτό το πάναπλο πιάτο ακαταμάχητο και δικαιολογεί και τον τίτλο του: «σπανακοπρασόρυζο».
Δείτε και τη συνταγή για πρασόρυζο από τα ηχωμαγειρέματα.
Τι θα χρειαστείτε:
- 1½ κιλό σπανάκι
- 1 μεγάλο κρεμμύδι
- 1 πράσο
- ⅔ φλυτζ. τσαγ. ελαιόλαδο
- ⅔ φλυτζ. τσαγ. ρύζι γλασέ
- 1 φλυτζ. τσαγ. γεμάτο, τριμμένη ντομάτα
- 1 δόντι σκόρδο
- Λίγο κόκκινο πιπέρι
- Αλάτι και πιπέρι
Πώς θα το φτιάξετε:
Είναι περιττό να τονίσω πως το σπανάκι θέλει σχολαστικό πλύσιμο γιατί τα φυλλαράκια του κουβαλούν επάνω αρκετό χώμα και πιθανόν και μικρά μαμούνια.
Αφού λοιπόν το καλοπλύνετε, ρίξτε επάνω από το σπανάκι καυτό νερό, ζεματίστε το και αφήστε το στην άκρη…
Στο μεταξύ, χοντροκόψτε το κρεμμύδι.
Κάντε το ίδιο και με το πράσο…
Σε μεγάλη κατσαρόλα ρίξτε το λάδι. Πόσο; Όσο να καλύψει τον πυθμένα και λίγο παραπάνω…
Μόλις ζεσταθεί, ρίξτε τα κρεμμύδια, τα πράσα, το σκόρδο και το κόκκινο πιπέρι…
Φέρτε τα βόλτες για κανένα πεντάλεπτο να γυαλίσουν χωρίς να πάρουν χρώμα.
Προσθέστε λίγο-λίγο το σπανάκι το οποίο μετά το ζεμάτισμα θα έχει ήδη χάσει τον όγκο του. Μην το ρίξετε όλο μαζί γιατί δεν θα μπορείτε να το διαχειριστείτε.
Με το που θα αρχίσει λίγο να… «πέφτει» η πρώτη δόση, προσθέστε αμέσως την επομένη. Αφήστε και το σπανάκι να αχνιστεί για λίγο μαζί με το πράσο και το κρεμμύδι.
Ρίξτε το ρύζι. Εγώ βάζω “καρολίνα” γιατί είναι ένα ρύζι με το οποίο πιστεύω μπορείς να κάνεις τα πάντα. Εσείς επιλέξτε όποιο θέλετε.
Ανακατέψτε και αφήστε και το ρύζι να πάρει ένα άχνισμα μαζί με τα υπόλοιπα υλικά.
Στη συνέχεια προσθέστε την τριμμένη ντομάτα, αλάτι μπόλικο και πιπέρι και προσοχή! Λίγο νερό. Καλύτερα να βάλετε αρχικά 2 φλυτζάνια του τσαγιού και αν χρειαστεί να προσθέσετε άλλο λίγο, αργότερα, παρά να πλαδαρέψει το φαγητό, να γίνει νερομπούλι και να μη σώζεται…
Μαγειρέψτε το φαγάκι σε χαμηλή, απαραιτήτως, φωτιά για 30-35 λεπτάκια…
Έχετε σαν κριτήριο το ρύζι το οποίο πρέπει να έχει βράσει, για αυτό ενδιάμεσα, τσεκάρετε που και πού και, αν χρειαστεί, προσθέστε νεράκι.
Καλή επιτυχία φίλες μου και καλά μαγειρέματα. Μέχρι το επόμενο μαγειρικό μας ραντεβού να περνάτε καλά, να προσέχετε τους υπέροχους και μοναδικούς εαυτούς σας και να έχετε κατά νου αυτό που έλεγε η γιαγιά Αθηνά: «Αγάπη είναι το αληθινό μας πεπρωμένο. Δεν θα βρούμε το νόημα της ζωής μόνοι μας, θα το βρούμε με έναν άλλον…».
Σας φιλώ αυγή
ΣΗΜ.1: Μπορείτε αν θέλετε να μη ζεματίσετε το σπανάκι και να το μαγειρέψετε αμέσως μετά το πλύσιμο. Εγώ το ζεματάω γιατί, μαγειρεύεται πιο εύκολα. Επίσης με το ζεμάτισμα φεύγει και εκείνη η υποψία στυφάδας που αφήνει το σπανάκι, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν μαγειρευτεί (κάπως σαν να σουρώνει το στόμα).
ΣΗΜ.2: Μπορείτε να μαγειρέψετε το σπανακόρυζο λεμονάτο αρκεί να παραλείψετε τη ντομάτα και να την αντικαταστήσετε με ένα ακόμα φλυτζάνι τσαγιού νερό… Απλά στο σερβίρισμα στύψτε μπόλικο λεμόνι.
ΣΗΜ.3: Μπορείτε να αντικαταστήσετε τη ντομάτα με μια κουταλιά σούπας πελτέ ντομάτας.
ΣΗΜ.4: Αυτό το σπανακόρυζο γίνεται όνειρο αν το τελειώσετε στο φούρνο.
Αφήστε μια απάντηση