Μικρή, θυμάμαι στριφογύριζα σαν μαναράκι γύρω από τις φούστες της Γιαγιάς Αθηνάς. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν η ώρα που δημιουργούσε στην κουζίνα.

Παρατηρούσα τα ροζιασμένα χέρια της που έπαιρναν τα υλικά, τα έκοβαν, τα ανακάτευαν, τα έπλαθαν, τα συνδύαζαν αριστοτεχνικά, τα μεταμόρφωναν με μαεστρία και στο τέλος πάντα κάτι ωραίο εμφανιζόταν στο τραπέζι…

Ένα πράγμα, λοιπόν, με προβλημάτιζε πολύ. Αναρωτιόμουν, πώς υπολόγιζε την ποσότητα των υλικών που χρησιμοποιούσε για όλα τα φαγητά και τα γλυκά που έφτιαχνε;

Ζυγαριά δεν υπήρχε στο σπίτι και δεν την έβλεπα να χρησιμοποιεί κανένα μέτρο. Και το περίεργο -για μένα φυσικά- ήταν ότι τα μαγειρέματα της έβγαιναν πάντα το ίδιο νόστιμα, το ίδιο πετυχημένα, το ίδιο λαχταριστά.

Κάποια στιγμή της κατέθεσα την απορία μου. «Ε, δεν είναι δα και  δύσκολο! Το βλέπεις αυτό εδώ;» Μου λέει και μου δείχνει το μάτι της. «Τα υλικά τα υπολογίζω με αυτό εδώ το μάτι».

Η αλήθεια είναι ότι με άφησε ακόμα πιο προβληματισμένη. «Να λοιπόν, σκέφτηκα, που “το μάτι” της γιαγιάς μου, εκτός από το να παρακολουθεί τα πάντα και να μην αφήνει να ξεφύγει τίποτα, ζυγίζει κιόλας»!

Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να καταλάβω ότι οι γυναίκες εκείνης της εποχής, όχι μόνο «ζύγιζαν με το μάτι», αλλά έκαναν κι ένα σωρό άλλα πράγματα που εμείς σήμερα ούτε να τα διανοηθούμε μπορούμε.

Οι σκληρές συνθήκες διαβίωσης και η ανέχεια, είχαν οξύνει τις αισθήσεις τους και τις είχαν μεταμορφώσει σε υπεργυναίκες, με δυνάμεις, αντοχές, δημιουργικό μυαλό και ιδιότητες θαυμαστές…

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, φίλες μου, όταν ξεφυλλίζοντας το παλιό τετράδιο με τις συνταγές της γιαγιάς Αθηνάς, έπεσα σε μια εμπνευσμένη, παλιά συνταγή, που τα υλικά, δυό όλα κι όλα, δεν δίνονταν όπως συνηθίζεται με ακρίβεια, αλλά στο περίπου.

Χρειάστηκε να ασχοληθώ αρκετά για την πετύχω. Την έφτιαξα τρεις φορές. Ζύγιζα τα υλικά στην ηλεκτρονική ζυγαριά κάθε φορά, μέχρι να πετύχω το επιθυμητό αποτέλεσμα…

Η συγκεκριμένη συνταγή είναι από εκείνες τις  μαγικές συνταγές που δημιουργούσαν οι παλιές σοφές νοικοκυρές οι οποίες ζύγιζαν το «τίποτα» με το μάτι, έφτιαχναν αριστουργήματα, γέμιζαν το τραπέζι και τάιζαν πολυμελείς οικογένειες.

Δε θα σας πω περισσότερα… Φτιάξτε την για να διαπιστώσετε ότι δεν χρειάζονται και πολλά για να μεγαλουργήσει κανείς στην κουζίνα αλλά και οπουδήποτε αλλού. Φαντασία να έχεις και διάθεση!

Τι θα χρειαστείτε:

• 700 ml. (3 γεμάτες κούπες) νερό
• 250 γρ. (1½  κούπα) σιμιγδάλι χοντρό
• Μια πρεζούλα αλάτι
• Ελαιόλαδο ή σπορέλαιο για το τηγάνισμα
• Ζάχαρη και κανέλα για το πασπάλισμα

Πώς θα το φτιάξετε:

Σε μια βαθιά κατσαρόλα ρίξτε το νερό, το αλάτι και αφήστε να ζεσταθεί.

Δε χρειάζεται να βράσει…

Ρίξτε στο ζεστό νερό το σιμιγδάλι, σιγά-σιγά, ανακατεύοντας συνέχεια μέχρι να πήξει το μίγμα και να γίνει σαν μια παχιά κρέμα…

Λαδώστε ή βουτυρώστε ένα ταψί και ρίξτε μέσα την κρέμα.

Απλώστε σε όλη την επιφάνεια του ταψιού.

Πατήστε την με κάτι επίπεδο και προσέξτε το μέγεθος του ταψιού να είναι τέτοιο ώστε το πάχος της στρώσης να είναι περίπου 3-4 εκατοστά…

Αφήστε να κρυώσει δυό-τρεις ωρίτσες. Μπορείτε να το ετοιμάσετε από βραδύς.

Αφού περάσει ο χρόνος αναμονής χαράξτε την -ας την πούμε σιμιγδαλόπιτα- σε μπακλαβαδωτά κομμάτια και τηγανίστε τα σε μπόλικο καυτό λάδι.

Περιμένετε τις φιτούρες να ροδοκοκκινίσουν πρώτα από τη μία πλευρά, μετά γυρίστε τις από την άλλη.

Όταν πάρουν ένα ωραίο, ροδοκόκκινο χρώμα και βγάλτε τις με τρυπητή κουτάλα.

Σερβίρετέ τις πασπαλισμένες με ζάχαρη και κανέλα.

Τις δοκίμασα ζεστές με μέλι και είναι εξίσου υπέροχες αλλά και κρύες παραμένουν το ίδιο τραγανές και  απολαυστικές…

Καλή επιτυχία φίλες μου!

Μέχρι την επόμενη συνταγή, να περνάτε καλά και να προσέχετε τους μοναδικούς και υπέροχους εαυτούς σας. Ζήστε την κάθε μέρα με ότι αυτή κουβαλάει και να θυμάστε αυτό που έλεγε η γιαγιά Αθηνά: «Οι δυσκολίες της ζωής αντιμετωπίζονται συνήθως με τρεις τρόπους: με την ελπίδα, με το όνειρο και με το χιούμορ…»

Σας φιλώ, αυγήSave