Αυτές τις καταπληκτικές πιτούλες είχα την τύχη να τις δοκιμάσω, περιχυμένες με θυμαρίσιο μέλι, ένα καλοκαίρι, όταν έκανα διακοπές (προ αμνημονεύτων χρόνων) στην Κρήτη.
Και δεν τις δοκίμασα απλά, έφτιαξα κιόλας μερικές, μπαίνοντας στα ενδότερα ενός κρητικού μαγειρειού στα Σφακιά. Παρακολούθησα την Σφακιανή νοικοκυρά, που τις έφτιαχνε και αποτύπωσα όλα τα μυστικά της.
Έκτοτε αυτή η γευστική εμπειρία έμεινε κλεισμένη στο συρτάρι της μνήμης μου μαζί με τις άλλες μου εμπειρίες από εκείνο το ανεπανάληπτο καλοκαίρι.
Για να είμαι ειλικρινής εκεί θα έμενε, ξεχασμένη, αν δεν ερχόταν να μου τη θυμίσει φίλος παλιός, εκ Χανίων καταγόμενος, ο οποίος ήρθε να με δει μαζί με μια νταμιτζάνα τσικουδιά και ένα καλαθάκι κρητική ξυνομυζήθρα.
«Γιατί δε δημοσιεύεις και κάτι από την Κρητική κουζίνα;» μου είπε, «Κάτι εύκολο και γρήγορο που όμως, όταν το δοκιμάσουν οι αναγνώστες σου να μην το ξεχάσουν ποτέ. Τι θα έλεγες για μυζηθρόπιτες;»
Κάθισα λοιπόν και τις έφτιαξα και έγιναν μούρλια και τις τιμήσαμε όλοι δεόντως.
Οι μυζηθρόπιτες, βέβαια, είναι ένα απειροελάχιστο δείγμα από τα γευστικά αριστουργήματα της Κρητικής κουζίνας η οποία είναι γνωστή σε όλον τον κόσμο ως η πιο νόστιμη και υγιεινή.
Βασίζεται στα αγνά προϊόντα της Κρητικής γης, κυρίως στο λάδι, τα γαλακτοκομικά, τα άγρια χόρτα, τα λαχανικά και φυσικά το καλό κρασί, τα οποία κλείνουν μέσα τους τον πλούτο της κρητικής γης, τη ζεστασιά και το φως του μεσογειακό ήλιου και την αλμύρα της θάλασσας.
Αυτή ακριβώς η διατροφή εξασφάλισε στους Κρήτες μία από τις πρώτες θέσεις στον κατάλογο με τους μακροβιότερους πληθυσμούς του κόσμου.
Οι λαχταριστές αυτές πιτούλες γίνονται σχεδόν πάντα με ξινή μυζήθρα γι’ αυτό άλλωστε λέγονται και ξυνομυζήθρες. Είναι όμως εξίσου νόστιμες και με καλό τυρί φέτα.
Τι θα χρειαστείτε:
(για 20-25 πίτες)
- 2 κούπες χλιαρό νερό
- 1 φακελάκι ξερή μαγιά ή έναν κύβο νωπή
- 1 κουταλάκι ζάχαρη
- 1 κοφτό κουταλάκι αλάτι
- ⅓ κούπας ελαιόλαδο
- 4 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις και λίγο ακόμη
Για τη γέμιση:
- ½ κιλό ξυνομυζήθρα ή φέτα
- Ελαιόλαδο για το τηγάνισμα (ή σπορέλαιο)
Πώς θα τις φτιάξετε:
Βάλτε σε λεκανίτσα ή στο μπολ το νερό χλιαρό, το αλάτι, τη ζάχαρη, το λάδι, τη μαγιά και ανακατέψτε μέχρι να διαλυθεί η μαγιά.





Προσθέστε το αλεύρι κοσκινισμένο και αρχίστε το ζύμωμα, για να πετύχετε μια ζύμη μαλακιά και αφράτη.
Καλό είναι να μη βάλετε όλο μαζί το αλεύρι με μιάς αλλά λίγο, λίγο…




Ζυμώστε λίγη ώρα και αφήστε τη ζύμη να ξεκουραστεί, ώσπου να ετοιμάσετε τη γέμιση.
Αν χρησιμοποιήσετε τυρί φέτα, τρίψτε την πολύ καλά με τα χέρια να πάρει περίπου την υφή μαλακιάς μυζήθρας.
Πάρτε ένα κομμάτι ζύμης και πλάστε ένα μπαλάκι στο μέγεθος μανταρινιού.
Ζυμώστε το, ανοίξτε στην παλάμη σας και βάλτε μια γεμάτη κουταλιά γέμιση.







Κλείστε τη ζύμη σαν πουγκάκι φροντίζοντας να ασφαλίσετε πολύ καλά στο εσωτερικό τη γέμιση για να μην ξεχειλίσει.
Πατήστε με το χέρι σας να πλατύνουν όσο το δυνατόν περισσότερο.


Τοποθετήστε τα σε ταψάκι στρωμένο με βαμβακερή πετσέτα… Σκεπάστε τα και αφήστε τα να ανεβούν, να γίνουν σχεδόν διπλάσια σε όγκο.




Βάλτε μπόλικο ελαιόλαδο ή σπορέλαιο σε ένα τηγάνι και όταν ζεσταθεί καλά (χωρίς να καπνίζει) τηγανίστε λίγες-λίγες τις πίτες, ώσπου να ροδίσουν και από τις δυο πλευρές.
Γίνονται αφράτες στο εσωτερικό, αλλά με τραγανή κρούστα εξωτερικά.



Οι… δικές μου, «έφυγαν» στο πι και φι.
Όσοι τις δοκίμασαν, δεν αρκέστηκαν σε μία. Άλλοι τις προτίμησαν πασπαλισμένες με άχνη, άλλοι περιχυμένες με μέλι.
Εγώ τις προτιμώ, αλμυρές, σαν τυρόπιτες.
Παρόλο που είναι τηγανητές, απορροφούν ελάχιστο ελαιόλαδο και δείχνουν σαν να είναι ψημένες στο φούρνο.





Καλή επιτυχία φίλες μου.
Να περνάτε καλά, να προσέχετε τους μοναδικούς και υπέροχους εαυτούς σας και έχετε κατά νου αυτό που έλεγε η γιαγιά Αθηνά: «Εκείνο που μας δένει μ’ έναν τόπο δεν είναι η Άνοιξη ούτε το καλοκαίρι, αλλά ο χειμώνας και εκείνο που μας δένει με τους ανθρώπους, δεν είναι οι χαρές αλλά οι λύπες…».
Σας φιλώ αυγή
ΣΗΜ: (δοκίμασα να φτιάξω τη ζύμη προσθέτοντας και γάλα για να γίνει πιο πλούσια και έγινε εξαιρετική…)
Αφήστε μια απάντηση