Λωτός! Σύμφωνα με τον Όμηρο το “άνθηνον είδαρ“. Ο μελιήδης καρπός. Ο καρπός της λησμονιάς. Ένας καρπός που η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων.

Κατά την περιπλάνησή του στην αναζήτηση της Ιθάκης, ο πολυμήχανος Οδυσσέας, πέρασε με τους συντρόφους του και από το νησί των Λωτοφάγων.

Ο Ομηρος αναφέρει στην Οδύσσεια του, πως σ’ αυτό το νησί, που ιστορικά τοποθετείται στη Βόρεια Αφρική και συγκεκριμένα στο νησί Τζέρμπα που ανήκει στην Τυνησία, κατοικούσε ένας φιλόξενος και ειρηνικός λαός.

Κύρια τροφή τους ήταν τα άνθη και οι καρποί του λωτού, οι οποίοι και θεωρούντο σαν ναρκωτικό, καθώς προκαλούσαν λήθη και απάθεια…

Ο μύθος λέει πως αυτόν τον καρπό, που ήταν μαγεμένος, πρόσφεραν και στους τρεις συντρόφους του Οδυσσέα, που πήγαν να δουν τι άνθρωποι ζούσαν σ’ αυτήν τη χώρα.

Αυτοί μεμιάς ξέχασαν την πατρίδα τους και δεν ήθελαν να φύγουν από εκεί, με τον Οδυσσέα να τους παίρνει με τη βία στο πλοίο, όπου ξαναβρήκαν τη μνήμη τους και συνέχισαν το ταξίδι τους…

Η αλήθεια είναι πως δεν έχει ξεκαθαριστεί αν το συγκεκριμένο φυτό ήταν ο ίδιος λωτός, για τον οποίο μιλάμε σήμερα.

Το μόνο ωστόσο «ναρκωτικό» στοιχείο που θα μπορούσε να έχει ο λωτός, σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες και με αυτά που αναφέρουν οι διατροφολόγοι, είναι πως σε βοηθάει να… ξεχάσεις τελικά τον γιατρό!

Το ταξίδι του λωτού

Ο Λωτός φέρεται να ήταν γνωστός στους αρχαίους Ινδούς από τους οποίους και διαδόθηκε αρχικά στο Θιβέτ και την Κίνα και αργότερα στην Αίγυπτο και την αρχαία Ελλάδα.

Τον ονόµασαν «τροφή των θεών» αλλά και «µήλο της Ανατολής».

Το ωραίο άνθος του, αρχικά διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο ως θρησκευτικό σύμβολο αγνότητας και συμπεριελήφθη ομοίως στην αρχιτεκτονική, ζωγραφική και ποίηση όλων των παραπάνω αρχαίων λαών…

Για τους αρχαίους Αιγυπτίους, ο λωτός ήταν το σύμβολο των τεσσάρων στοιχείων της φύσης, καθώς και το σύμβολο της μετενσάρκωσης.

Θεωρούνταν επίσης σύμβολο του ανατέλλοντος Ηλίου και γι’ αυτό κοσμούσε την κεφαλή του Νεφερτούμ, ενός εκ των θεών της Μεμφιτικής τριάδας, ενώ ο θεός Ώρος παριστάνονταν συχνά να αναδύεται από ανθούς λωτού.

Η δε κομψότητα και η χάρη του άνθους του λωτού υπήρξε βασικό κοσμητικό στοιχείο στη Φαραωνική αρχιτεκτονική και στην ανατολική ποίηση.

Στη δύση το έφεραν Ισπανοί θαλασσοπόροι από την Απω Ανατολή.

Οι σούπερ ιδιότητές του

Οι Ινδιάνοι κατανάλωναν τον λωτό τις κρύες μέρες του χειμώνα και αυτό σίγουρα δεν είναι τυχαίο… Η απότομη πτώση της θερμοκρασίας αποδυναμώνει τον οργανισμό, ο οποίος έχει ανάγκη από φυτικές ίνες, αλλά και καροτίνη.

Ο λωτός είναι εξαιρετική πηγή β-καροτίνης, βιταµίνης Α και C, Β1, Β2 και Β6, φυτικών ινών και καλίου καθώς επίσης μαγγάνιου, φώσφορου και χαλκού.

Το χρυσοκόκκινο χρώµα του οφείλεται στα φλαβονοειδή, που είναι ισχυρά αντιοξειδωτικά.

Επίσης, περιέχει πολυφαινόλες και κατεχίνες, οι οποίες είναι γνωστές για την αντιφλεγµονώδη δράση τους…

Η κατανάλωση λωτού, λένε οι ειδικοί, μπορεί να ελαττώσει τον κίνδυνο καρδιαγγειακών ασθενειών, περιορίζοντας την αρτηριακή πίεση, τον κίνδυνο θρομβώσεων καθώς και το ποσοστό της κακής χοληστερόλης LDL και των τριγλυκεριδίων.

Παράλληλα, φαίνεται να έχει και μία σημαντική αντικαρκινική δράση ενώ διαθέτει διουρητικές και καθαρτικές ιδιότητες.

Ωστόσο, λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς του σε σάκχαρα, απαγορεύεται σε εκείνους που πάσχουν από διαβήτη.

Τα 100 γρ. φρέσκου λωτού παρέχουν μόλις 70 θερμίδες, άρα είναι ιδανικός για άτομα που ακολουθούν μια ισορροπημένη διατροφή…

Το δέντρο του λωτού είναι φυλλοβόλο, που ωριμάζει τους καρπούς του την εποχή από τον Νοέμβριο μέχρι τον Δεκέμβριο, οπότε και το βρίσκουμε στην αγορά σε πλαστικά, ξύλινα ή χάρτινα τελάρα ή πλαστικά κλουβάκια, για την καλύτερη διατήρησή του, καθώς είναι ευπαθές φρούτο.

Μπορούμε να τον απολαύσουμε με πολλούς τρόπους… Φυσικά ωμό σαν φρούτο τον χειμώνα. Τις άλλες εποχές του χρόνου γίνεται υπέροχη μαρμελάδα και ωραιότατο λικέρ.

Μπορείτε επίσης να το προσθέστε σε κέικ και σαλάτες, να συνοδέψετε ποικιλίες τυριών ενώ με παρθένο ελαιόλαδο, ξύδι, αλάτι και πιπέρι μπορείτε να φτιάξετε µια εξαιρετική σάλτσα για το κρέας…

Είναι η ώρα του λωτού λοιπόν! Απολαύστε τον φρέσκο και ζουμερό τώρα τον χειμώνα, φτιάξτε όμως και την πεντανόστιμη λωτένια μαρμελαδίτσα που θα την απολαμβάνετε όλες τις εποχές…

Τι θα χρειαστείτε:

• 1 κιλό λωτούς καθαρισμένους
• 200 γρ. ζάχαρη
• 1 ποτήρι χυμό πορτοκαλιού
• Χυμό ενός λεμονιού
• 2-3 βανίλιες
• Ξύσμα πορτοκαλιού ή και άλλων εσπεριδοειδών, λεμονιού, μανταρινιού κλπ.
• 1 ποτήρι νερό

Πώς θα τη φτιάξετε:

Πρέπει να σας πω πως όσο πιο ώριμοι είναι οι λωτοί που θα χρησιμοποιήσετε τόσο πιο γλυκιά και αρωματική θα γίνει η μαρμελάδα.

Για να ωριμάσουν οι λωτοί σωστά, θα πρέπει να διατηρηθούν σε κρύο μέρος, όπως για παράδειγμα στο μπαλκόνι του σπιτιού σε σκιερό μέρος ή στο ψυγείο.

Η κυρία, στη λαική, από την οποία προμηθεύτηκα τους λωτούς, μου είπε πως ωριμάζουν καλύτερα αν τους βάλουμε στην κατάψυξη για λίγο καιρό.

Με αυτόν τον τρόπο θα ωριμάσουν από μέσα προς τα έξω χωρίς να σαπίσει η επιφάνεια τους.

Στη δουλειά μας τώρα.

Σε ένα κατσαρολάκι αδειάστε τους πολύ ώριμους λωτούς με ένα κουταλάκι. Τους λιγότερο ώριμους ξεφλουδίστε τους, κόψτε τους σε μικρά κομματάκια…

Προσθέστε κρύο νερό αρκετό ώστε να τους σκεπάσει και βάλτε την κατσαρόλα στο μάτι…

Αφήστε ώσπου να απορροφηθεί το νερό (περίπου 40 λεπτάκια) μέχρι να μαλακώσουν τα κομμάτια του φρούτου και προσθέστε τον χυμό και το ξύσμα πορτοκαλιού.

Στο σημείο αυτό, εάν θέλετε την μαρμελάδα σας λεία, περάστε το φρούτο από το μούλτι. Εγώ προτιμώ να βρίσκω που και πού και κανένα κοματάκι φρούτου.

Επιστρέψτε τη μαρμελάδα στην κατσαρόλα…

Προσθέστε τον χυμό λεμονιού, τη ζάχαρη, το ποτήρι με το νερό, τη βανίλια και αφήστε να βράσει για λίγο ακόμα ώσπου να δέσει…

Γεμίστε αποστειρωμένα βάζα με αυτήν την υπέροχη χρυσαφένια μαρμελάδα, σφραγίστε τα με το καπάκι τους και γυρίστε τα ανάποδα μέχρι να κρυώσουν…

Καλή επιτυχία φίλες μου και καλά μαγειρέματα.

Μέχρι το επόμενο μαγειρικό μας ραντεβού να περνάτε καλά και να προσέχετε τους υπέροχους και μοναδικούς εαυτούς σας και όλους όσους αγαπάτε και όσους σας αγαπούν.

Ζήστε ομορφα συγκεντρώνοντας εμπειρίες που όταν θα τις ανακαλείτε θα σας κάνουν να χαμογελάτε και να νιώθετε όμορφα γιατί όπως έλεγε και η γιαγιά Αθηνά: “Ευτυχισμένη είναι η ψυχή που έχει κάτι να αναπολεί από το παρελθόν με περηφάνια, και κάτι να προσδοκά από το μέλλον με ελπίδα…“

Σας φιλώ αυγή.-