«Έχει πλούτο μεγάλο η φύση και σου τον προσφέρει χωρίς να σου ζητάει τίποτα. Δε θα σ’ αφήσει ποτέ να πεινάσεις. Πώς νομίζεις ότι επιζήσαμε στα μαύρα χρόνια της κατοχής; Μα μια τσουκνίδα από εδώ, μα ένα αγριόχορτο από εκεί, μα ένα βολβό από παραπέρα, όλο και κάτι θα βρίσκαμε να βάλουμε στο τσουκάλι. Δόξα σοι κύριε το μεγαλείο σου και τη σοφία σου! Άσε τα φρούτα… γεμάτος ο τόπος… αρκεί να απλώσεις το χέρι σου και να τα μαζέψεις…».

Αυτά μας έλεγε συχνά πυκνά και με κάθε ευκαιρία η γιαγιά Αθηνά και αυτά σκεφτόμουν καθώς γέμιζα το καλάθι με ώριμα ζουμερά χρυσοκίτρινα αγριοκορόμπουλα.

Παραδίπλα μου έγνεφε μια άλλη κορομπουλιά και με προέτρεπε να μην αγνοήσω και τα δικά της τα κατακκοκινα στο χρώμα του ρουμπινιού.

Τα δέντρα είχαν τα κλαδιά τους χαμηλωμένα από το βάρος των καρπών και έτσι καθώς αργοσάλευαν από το φύσημα του αγέρα ήταν σαν να με προέτρεπαν να τα απαλλάξω από το βαρύ αλλά πολύτιμο φορτίο που κουβαλούσαν…

Είναι να απορεί κανείς πώς αυτά τα αγριόδεντρα επιβιώνουν χωρίς καμιά φροντίδα και φυτρώνουν και μεγαλώνουν και ανθίζουν και σου προσφέρουν τους καρπούς, πολύτιμους και αγνούς, χωρίς καμιά ανταμοιβή.

Θυμάμαι τέτοια εποχή τη γιαγιά που εξορμούσε στις εξοχές με έναν υφαντό τορβά στον ώμο, προς άγραν αγριοκορόμπουλων. Ξωπίσω της κι εμείς σαν τα μανάρια και αυτή να μας δείχνει και να μας μιλά, πότε για το ένα και πότε για το άλλο και να μας διδάσκει σαν έμπειρη δασκάλα.

Και όταν ο τορβάς ξεχείλιζε, γυρίζαμε χορτάτες με τις κοιλιές πρησμένες και τη γιαγιά να ξεκαρδίζεται: «Σας το είπα, δε σας το είπα, να τα τρώτε με ρέγουλα;».

Μετά τα χάραζε σταυρωτά, τα άπλωνε σε μεγάλα ταψιά και τα παρέδιδε στον καυτό αυγουστιάτικο ήλιο, να τα στεγνώσει καλά-καλά.

Το ίδιο έκανε και με τα αγριόγκορτσα, τα μήλα και τα αγριοδαμάσκηνα.

Και όταν πλάκωνε βαρύς ο χειμώνας και η φύση γύρω έπεφτε σε λήθαργο βαθύ, αυτά τα πολύτιμα ξερά φρούτα ήταν το κολατσιό μας για το σχολείο.

Με αυτά έφτιαχνε υπέροχες κομπόστες και μερικές φορές τα πρόσθετε και στα λαδερά φαγητά.

Το πράσο για παράδειγμα της γιαγιάς Αθηνάς ήταν ονομαστό και νομίζω ότι την ιδιαίτερη γεύση του την όφειλε στα κορόμπουλα που πρόσθετε…

Τούτη την εποχή, αν απομακρυνθείτε λίγο έξω από την πόλη, όλο και κάποια αγριοκορομπουλιά θα συναντήσετε να σας κάνει σινιάλο για να δοκιμάσετε τους καρπούς της.

Άλλοτε κατακόκκινοι, άλλοτε χρυσοκίτρινοι, άλλοτε σε βαθύ μπορντώ, οι καρποί της κορομπουλιάς είναι ένα πολύτιμο δώρο της φύσης.

Ενδώστε στο κάλεσμά της (ιδίως όσοι έχετε προβληματάκια με το εντεράκι σας) και δε θα μετανιώσετε…

Σήμερα θα φτιάξουμε λαμπερή, γλυκόξινη μαρμελάδα κορόμπουλο σε δυο εκδοχές: Χρυσοκίτρινη και Κατακόκκινη.

Αν σας αρέσουν οι μαρμελάδες δείτε και τις συνταγές για μαρμελάδα βερίκοκο, μαρμελάδα φράουλα και μαρμελάδα ροδάκινο.

Υλικά:

• 1 κιλό άγρια κορόμπουλα
• 700 γρ. ζάχαρη
• 3-4 φύλλα αρμπαρόριζας (προαιρετικά)
• 2-3 βανίλιες
• Χυμός μισού λεμονιού

Εκτέλεση:

Η πιο μεγάλη δυσκολία που θα συναντήσετε φτιάχνοντας αυτήν την κατά τα άλλα πανεύκολη μαρμελάδα είναι η απομάκρυνση των κουκουτσιών.

Βλέπετε, το κουκούτσι του κορόμπουλου είναι σφιχτά κολλημένο στη σάρκα του και είναι δύσκολο να το αφαιρέσουμε με φουρκέτα ή με το ειδικό μηχάνημα, όπως κάνουμε με τα βύσσινα.

Χρειάζεται λοιπόν να κάνετε μια προεργασία.

Μη φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο, απλά βάλτε τα φρούτα σε μια βαθιά κατσαρόλα αφού τα πλύνετε καλά.

Πατήσετε τα με δύναμη ανάμεσα στις χούφτες σας για να ξεχωρίσει όσο το δυνατόν περισσότερο η σάρκα από τα κουκούτσια.

Βάλτε τα έτσι μαζί με τις φλούδες και τα κουκούτσια να βράσουν για ένα τεταρτάκι αφού στύψετε μέσα το λεμονάκι.

Αφήστε τα να κρυώσουν.

Θα χρειαστεί να τα σουρώσετε σε κάποιο σκεύος με μεγάλες τρύπες. Εγώ εφέτος βρήκα κάτι πιο πρακτικό και πιο αποτελεσματικό… ένα σακί από πατάτες.

Είναι αραιοπλεγμένο και ότι πρέπει για αυτήν τη δουλειά.

Αν έχετε μίνι πίμερ, το μηχανάκι δηλαδή που πολτοποιεί, τότε η δουλειά σας θα γίνει εύκολα. Βυθίστε το μέσα στα διαλυμένα κορόμπουλα και πολτοποιείστε τα σιγά-σιγά.

Απλώστε το αραιοπλεγμένο σακί, αφού φυσικά το πλύνετε καλά πάνω από ένα βαθύ σκεύος και ρίξτε τον πολτό…

Στύψτε το σακί για να φύγει από τις τρύπες ο καθαρός πολτός και να μείνουν τα κουκούτσια. Προσπαθήστε καθώς τα σουρώνετε να πάρετε όσο το δυνατόν περισσότερες φλούδες.

Στην ανάγκη ξεχωρίστε μερικές με το χέρι σας. Δίνουν γεύση και υφή ιδιαίτερη.

Μετρήστε για κάθε ένα κιλό πολτό, 750 γρ. ζάχαρη. Αν δεν έχετε ζυγαριά κάντε τη μέτρηση με μια κούπα. Για κάθε μια κούπα πολτού υπολογίστε ¾ της κούπας ζάχαρη.

Με αυτήν την αναλογία η μαρμελάδα θα έχει μια υπέροχη γλυκόξινη γεύση. Αν τη θέλετε πιο γλυκιά αυξήστε απλά την ποσότητα της ζάχαρης.

Αφήστε το μίγμα πολτού και ζάχαρης να βράσει σε δυνατή φωτιά για ένα εικοσάλεπτο.

Κάντε το γνωστό τεστ για να διαπισtώσετε ότι έχει πήξει.

Εννοείτε ότι στην αρχή θα αφαιρείτε λίγο-λίγο τον αφρό που σχηματίζεται στην επιφάνεια.

Πριν την αποσύρετε από το μάτι αρωματίστε την, αν θέλετε, με βανίλια.

Εγώ έκοψα φύλλα από την αρμπαρόριζα που έχω στο μπαλκόνι και τα πρόσθεσα, πέντε λεπτάκια πριν το τελείωμα.

Το διακριτικό της άρωμα δένει τέλεια με τη γλυκόξινη γεύση αυτής της πολύτιμης λαμπερής μαρμελαδίτσας.

Σας την προσφέρω σε δυο χρωματικές εκδοχές. Κατακίτρινη στο χρώμα του χρυσού και κατακκόκινη σαν πολύτιμο ρουμπίνι.

Καλή επιτυχία φίλες μου και καλά μαγειρέματα.

Μέχρι το επόμενο μαγειρικό μας ραντεβού να περνάτε καλά και να προσέχετε τους ΠΟΛΎΤΙΜΟΥΣ ΕΑΥΤΟΎΣ ΣΑΣ. ΣΚΟΡΠΊΣΤΕ ΤΗΝ ΑΓΆΠΗ ΣΑΣ ΑΠΛΌΧΕΡΑ ΑΛΛΆ ΚΡΑΤΉΣΤΕ ΚΑΙ ΚΆΤΙ ΓΙΑ ΠΆΡΤΙ ΣΑΣ ΓΙΑΤΊ ΌΠΩΣ ΈΛΕΓΕ ΚΑΙ Η ΓΙΑΓΙΆ ΑΘΗΝΆ «ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΆΣ ΌΛΟΥΣ, ΝΑ ΕΜΠΙΣΤΕΎΕΣΑΙ ΛΊΓΟΥΣ, ΝΑ ΜΗ ΒΛΆΠΤΕΙΣ ΚΑΝΈΝΑΝ…»

Σας φιλώ αυγή