Αν για κάτι ζήλευε η γιαγιά Αθηνά την γειτόνισσα, αυτό ήταν η κυδωνιά που είχε σε μιαν άκρη στην αυλή της. Τι κι αν είχαμε ότι λαχταρούσε η ψυχή της στον κήπο που ήταν μπροστά στην αυλή μας.

Και μια κερασιά πανύψηλη είχαμε και μηλίτσες φουντωτές και παινεμένες και μια αχλαδιά και δυο αγριοροδακινιές -που ήταν τα καμάρια της- είχαμε, αλλά το μάτι της εκεί, στην κυδωνιά της γειτόνισσας.

«Μια κυδωνιά δεν αξιώθηκαν να μου φυτέψουν…» μουρμούριζε συνεχώς!

Η αλήθεια είναι ότι η εν λόγω κυδωνιά ήταν όντως αξιοζήλευτη. Πραγματικό στολίδι. Φούντωνε και καμάρωνε με άνθη μεγάλα, λευκορόδινα την άνοιξη και εκεί γύρω στις αρχές του φθινόπωρου λύγιζαν τα κλαδιά της από το βάρος των μυρωδάτων κυδωνιών τυλιγμένων στο ασημένιο χνούδι τους…

Όχι βέβαια πως της έλειψαν ποτέ τα κυδώνια της γιαγιάς μου. Η καλή γειτόνισσα όταν έκανε τη συγκομιδή, γέμιζε την ποδιά της και της τα έφερνε έτοιμα. «Σου τά ‘φερα με το κλωνάρι τους Αθηνά μου, όπως τα θέλεις. Άιντε καλό χειμώνα να’χουμε».

Χαμογελούσαν και τα μουστάκια της γιαγιάς «Α, σε ευχαριστώ. Μα δεν ήταν ανάγκη…» καμωνόταν, τάχα μου, πως δεν τα ήθελε. «Μπήκες τώρα στον κόπο. Κάτσε να ψήσω καφέ να τα πούμε. Να σε κεράσω και ένα γλυκό κυδώνι από το περσινό. Τέτοια κυδώνια σαν τα δικά σου, δεν υπάρχουν στο ντουνιά».

Και δώστου παινέματα για να εξασφαλίσει και τα κυδώνια της επόμενης χρονιάς, η γιαγιά Αθηνά…

Μετά τα έπαιρνε και τα κρέμαγε στο ξύλινο ταβάνι του κελαριού και μοσχομύριζε το σύμπαν. Το χειμώνα τα έψηνε στο φούρνο της ξυλόσομπας με κρασί και ζάχαρη και κανέλα, να γλύφεις τα δάχτυλά σου. Τη συνταγή για τα ψητά κυδώνια σας την έχω δώσει.

Άλλοτε πάλι τα μαγείρευε με κρέας χοιρινό και ήταν, μμμμμ… «λουκούμι», πεντανόστιμα. Έφτιαχνε επίσης υπέροχη μαρμελάδα κυδώνι και εκείνο δε που δεν έλειπε ποτέ από το ντουλάπι μας ήταν το γλυκό κυδώνι…

Τη συνταγή της γιαγιάς Αθηνάς θα φτιάξουμε σήμερα. Απλή, απλούστατη και εύκολη. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδε το δικό μου το γλυκό και με κατσάδιασε: «Αχ, αχ, αχ, πολύ το έβρασες! Το άφησες και πήρε χρώμα. Κοκκίνισε, δεν έπρεπε!».

Για τη γιαγιά μου πετυχημένο γλυκό κυδώνι ήταν εκείνο που διατηρούσε ένα γλυκό χρυσαφί χρώμα. Εμένα πάλι καθόλου δε με πειράζει να κοκκινίσει και λίγο το γλυκάκι. Είναι το ίδιο νόστιμο μη σας πω ότι είναι και πιο γιορτινό.

Όμως μιας και η γιαγιά το ήθελε «να χρυσίζει το γλυκό» θα σας πω το μυστικό της και με λίγη προσοχή θα καταφέρουμε και θα το πετύχουμε μια χαρά!

Αν σας αρέσουν τα σπιτικά, παραδοσιακά γλυκά με φρούτα δείτε και τις συνταγές για γλυκό βύσσινο, γλυκό βερίκοκο, γλυκό φράουλα, γλυκό σύκο, γλυκό ακτινίδιο και γλυκό πορτοκάλι…

Δείτε εδώ περισσότερες συνταγές με κυδώνι που έχουμε δημοσιεύσει στα ηχωμαγειρέματα.

Υλικά:

• 4-5 μέτρια κυδώνια
• 1 κιλό ζάχαρη
• 1 νεροπότηρο νερό
• 2-3 βανίλιες
• Χυμός λεμονιού

Εκτέλεση:

Καθαρίζουμε τα κυδώνια. Τα κόβουμε στα δυό με προσοχή και μετά στα τέσσερα. Αφαιρούμε τα κουκούτσια και το σκληρό μέρος.

Τα κόβουμε σε λεπτές φέτες και κατόπιν σε μακρόστενα μπαστουνάκια σαν μεγάλα σπιρτόξυλα.

Το κυδώνι έχει ένα κακό. Οξειδώνεται εύκολα και μαυρίζει. Και άμα μαυρίζει κοκκινίζει πολύ κατά το βράσιμο.

Για αυτό μόλις τα καθαρίσετε βάλτε τα σε νερό όπου θα έχετε στύψει το χυμό μισού λεμονιού.

Βάλτε τη ζάχαρη και το νερό σε κατσαρόλα και αφήστε να βράσει μέχρι να δέσει το σιρόπι…

Ρίξτε τα  κυδωνομπαστουνάκια μέσα στο σιρόπι, στύψτε μισό λεμόνι, για να διατηρήσετε το χρυσαφένιο χρώμα και αφήστε τα να βράσουν 20-30 λεπτά ενώ κατά διαστήματα ξαφρίζετε τον άσπρο αφρό που βγαίνει στην επιφάνεια και ανακατεύετε για να μην «πιάσει»…

Εκεί κοντά στο εικοσάλεπτο πάρτε μια μικρή ποσότητα από το γλυκό και αφήστε την να κρυώσει για να δείτε την πορεία του δεσίματος του σιροπιού.

Το σιρόπι έχει δέσει όταν η σταγόνα που πέφτει από το κουταλάκι κάνει έναν “κόμπο” και δεν απλώνει.

Πρακτικά το γλυκό είναι περίπου έτοιμο όταν πάψει να σχηματίζει αυτήν την άσπρη πετσούλα από αφρό. Αρωματίστε τότε με τις βανίλιες…

Η γιαγιά λίγο πριν το βγάλει από τη φωτιά έκοβε και μερικά φύλλα αρμπαρόριζας από τη γλάστρα που είχαμε στην αυλή και τα έριχνε μέσα. Η αρμπαρόριζα δένει απόλυτα, υπέροχα με το κυδώνι.

Βγάλτε την κατσαρόλα από το μάτι και γεμίστε τα αποστειρωμένα βάζα με αυτό το υπέροχο γλυκό και απολαύστε το.

Για τη διαδικασία αποστείρωσης για τα βάζα, ρίξτε μια ματιά στο γλυκό βύσσινο…

Προσθέστε μια κουταλιά στο γιαούρτι σας και θα με θυμηθείτε…!

Πολλές κυδωνάτες ευχές, μη ξεχάσετε το ραντεβού μας στην επόμενη συνταγή και να χαίρεστε να ζείτε, να χαίρεστε που ζείτε.

Η ζωή μπορεί να μην είναι τυλιγμένη με κορδέλες αλλά δεν παύει να είναι δώρο…

Σας φιλώ αυγή.-Save