Η συκιά της οποίας τα σύκα έγιναν το ωραιότατο γλυκό συκαλάκι, φύτρωσε από μόνη της σε μια γωνιά του δρόμου, ακριβώς κάτω από το σπίτι μου στο χωριό, σαν να την έσπειρε ένα αόρατο χέρι.
Διόλου παράξενο γιατί έτσι, σαν σπαρμένα από το χέρι του Θεού, φυτρώνουν στην παρθένα δροσοπηγιώτικη φύση ένα σωρό οπωροφόρα, αγριοκαστανιές, κορομπουλιές, μουριζιές, γκορτσιές και άλλα αγριόδεντρα που δίνουν ωραιότατους, μοσχομυριστούς καρπούς, χάρμα γεύσης και χρωμάτων, τους οποίους καρπούς οι μερακλίδισσες νοικοκυρές απλά τους μαζεύουν και κάνουν γλυκά, κομπόστες και μαρμελάδες που όμοιές τους δε συναντάς ούτε στα ζαχαροπλαστεία πολυτελείας.
Η συκιά μας που λέτε, φύτρωσε και μεγάλωνε και ψήλωνε και «άπλωνε φύλλα και κλαδιά και σκέπαζε τη γειτονιά». Μόνο φύλλα και κλαδιά όμως, συκαλάκι ούτε ένα για δείγμα.
Ώσπου πριν από τρία χρόνια παρατηρήσαμε, εκεί στις αρχές του Ιούλη ανάμεσα στα πλατιά φύλλα, κάτι μικρά ολοστρόγγυλα καταπράσινα συκαλάκια, σα μικρά σφιχτά μπαλάκια. Η συκιά μας αποφάσισε να καρπίσει.
Μα Ιούλη μήνα κάρπισε η ευλογημένη, θα αναρωτηθείτε, και με το δίκιο σας. Τα σύκα Ιούνιο, βία βία Ιούλιο, είναι ήδη ώριμα και μελωμένα και πλημμυρίζουν τις αγορές.
Ε, τι να σας πω; Η δική μας η συκιά, δεν ήταν σαν τις άλλες, έκανε του κεφαλιού της, δε βιαζόταν καθόλου. Δεν την ενδιέφεραν οι ημερομηνίες. «Προχωρούσε με το πάσο της» που λένε και στο χωριό μου…
Όλοι εμείς στη γειτονιά, με αγωνία σχεδόν, παρατηρούσαμε τα συκαλάκια κάθε τόσο και περιμέναμε να ωριμάσουν για να δοκιμάσουμε τους πρώτους της καρπούς.
Η τρελή συκιά, όμως, μας αγνοούσε. Είχε το δικό της πρόγραμμα.
Πέρασε ο Ιούλης, ήρθε ο Αύγουστος, πέρασε κι αυτός, ήρθε το Φθινόπωρο, έπεσε και το πρώτο χιόνι, τα συκαλάκια εκεί, σφιχτά-σφιχτά, αρνούνταν να ωριμάσουν.
Τελικά έγιναν θυσία στον παγωμένο βωμό του Δροσοπηγιώτικου χειμώνα που ενέσκυψε βαρύς ως συνήθως. Την επόμενη χρονιά, δεν περίμενα καθόλου.
Τα μάζεψα μόλις άρχισαν να φουσκώνουν, άγουρα και σφιχτά, και έφτιαξα ένα γλυκό συκαλάκι, μμμμ… μούρλια. Άλλο να σας το λέω και άλλο να το τρώτε.
Από τότε το φτιάχνω κάθε χρόνο και το γευόμαστε όλοι στη γειτονιά.
Άλλωστε, η περίεργη συκιά που μια μέρα καλή την έσπειρε το χέρι του Θεού, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, ανήκει σε όλους.
Η συνταγή για το γλυκό συκαλάκι είναι δοκιμασμένη και πετυχαίνει πάντα. Την πήρα από την αδερφούλα μου τη μικρή, (είμαστε τρεις ζωή να ’χουμε), που έχει και το όνομα της γιαγιάς Αθηνάς.
Μόνο που η γιαγιά Αθηνά που τα ήξερε όλα από γλυκό συκαλάκι μάλλον δε σκάμπαζε γρι, γιατί στο χωριό συκιές δεν υπήρχαν και τα μόνα σύκα που ξέραμε παλιά, ήταν τα ξερά, αυτά που της έφερναν οι κόρες, τα εγγόνια, τα δισέγγονα, τα ανίψια και τα παρανίψια όταν έρχονταν να την επισκεφτούν, να της φιλήσουν το χέρι και να πάρουν την ευχή της…
Υλικά:
- 50 σύκα μέτρια
- 1 κιλό ζάχαρη
- 3 ποτήρια νερό
- Χυμός ενός λεμονιού
- 1-2 βανίλιες
Εκτέλεση:
Η προετοιμασία είναι λίγο μπελαλίδικη αλλά αξίζει το κόπο γιατί το αποτέλεσμα θα σας αποζημιώσει.
Με ένα κοφτερό μαχαιράκι αφαιρέστε τον ομφαλό των σύκων.
Με ένα καρφί τρυπήστε τα από τον ομφαλό μέχρι το κοτσάνι.
Αυτό το… γενναίο τρύπημα είναι απαραίτητο για να ρουφήξει το σκληρό συκαλάκι μπόλικο σιροπάκι. Κάντε όμως και μερικές τρυπούλες στο πλάι με ένα πιρούνι για καλύτερα αποτελέσματα.
Μπορείτε αντί για καρφί να χρησιμοποιήσετε το… καρφί του πορτοκαλοστύφτη, (πατέντα της Αθηνούλας αυτό), για να γίνει πιο γρήγορα και πιο εύκολα αυτή η λίγο σκληρή δουλίτσα.
Αφού τα καθαρίσετε και τα τρυπήσετε, βάλτε τα σε κατσαρόλα βαθιά και σκεπάστε τα με νερό.
Αφήστε τα να βράσουν για ένα τέταρτο και μετά σουρώστε τα στο τρυπητό και ξεπλένετέ τα.
Ξαναβάλτε τα στην κατσαρόλα και αφού ξαναπροσθέσετε νερό αφήστε τα να ξαναβράσουν για ακόμα ένα τέταρτο.
Επειδή τα σύκα κατά τη διάρκεια του βρασμού ανεβαίνουν στην επιφάνεια και υπάρχει ο κίνδυνος να μην βράσουν ομοιόμορφα, βάλτε από πάνω ένα πιάτο, όπως ακριβώς κάνετε με τα ντολμαδάκια.
Για να διαπιστώσετε αν έχουν μαλακώσει δοκιμάστε να τα τρυπήσετε με ένα πηρούνι η μια οδοντογλυφίδα. Αν το πηρούνι βυθίζεται εύκολα στη σάρκα του σύκου, είναι έτοιμα…
Ξανασουρώστε τα, ξαναξεπλέντε τα με κρύο νεράκι και ξαναβάλτε τα στην κατσαρόλα.
Ρίξτε τη ζάχαρη, τα τρία ποτήρια νερό και τον χυμό λεμονιού και βράστε τα για ένα δεκάλεπτο, ίσα που να λιώσει η ζάχαρη…
Σβήστε το μάτι και αφήστε τα μέσα στην κατσαρόλα 12 ώρες για να ρουφήξουν το σιρόπι (εγώ αυτή την προετοιμασία την κάνω το βράδυ και αποτελειώνω το γλυκό το επόμενο πρωί).
Αφού περάσει το δωδεκάωρο, βάλτε το γλυκό να βράσει μέχρι να δέσει το σιρόπι του.
Αρωματίστε με τη βανίλια και γεμίστε αποστειρωμένα βάζα. Για τη διαδικασία αποστείρωσης για τα βάζα, ρίξτε μια ματιά στο γλυκό βύσσινο…
Το γλυκό σύκο είναι από τα πιο νόστιμα γλυκά κουταλιού και όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο νόστιμο, πιο διάφανο και λαμπερό σε εμφάνιση…
Καλή επιτυχία φίλες μου και μην ξεχνάτε να ασχολείστε με δημιουργικά πράγματα (όπως η μαγειρική), έτσι θα διώξετε το άγχος που γεννάει η κρίση, γιατί όπως έλεγε και η γιαγιά Αθηνά, «το άγχος και η μιζέρια δεν αδειάζουν το αύριο από τις λύπες του, αλλά αδειάζουν το σήμερα από τη δύναμή του».
Σας φιλώ αυγή…
Αφήστε μια απάντηση