Με αφορμή την Πρωτομαγιά και για να γιορτάσουμε την άνοιξη, σας παρουσιάζουμε βίντεο με τέσσερις από τις πιο δημοφιλείς συνταγές μας με φράουλα: μαρμελάδα, γλυκό κουταλιού φράουλα καθώς και δυο διαφορετικές συνταγές για μυρωδάτο, ντελικάτο λικέρ φράουλα.
Ευχόμαστε να χαρείτε το υπόλοιπο της άνοιξης και… μη διστάσετε να δοκιμάσετε τις συνταγές, η επιτυχία τους είναι εγγυημένη καθώς τις έχουμε κάνει πολλές φορές και το αποτέλεσμα μας αποζημίωσε!
Βέβαια πρέπει να πούμε ότι σημαντικό ρόλο στην επιτυχία αυτών των συνταγών παίζει η ποιότητα του φρούτου.
Επίσης πρέπει να γνωρίζετε ότι η γνήσια φράουλα είναι ένα ευαίσθητο φρούτο που δεν διατηρείται για πολύ καιρό από μόνο του. Ωστόσο, σε αποστειρωμένα βαζάκια γεμάτα με γλυκό και μαρμελάδα αλλά και σε μπουκάλι ως λικέρ, μπορεί να διατηρηθεί για πολλούς μήνες, ακόμα και χρόνια!
Δείτε τα σχετικά βίντεο από τη συλλογή μας με τα “Κλασικά HD βίντεο”:
Δείτε στο παρακάτω βίντεο 8 παραδοσιακές συνταγές για πίτες αλμυρές που έχουμε παρουσιάσει με λεπτομερείς περιγραφές και εικόνες στα ηχωμαγειρέματα: Πρασόπιτα παραδοσιακή, Τσουκνιδόπιτα (πίτα βινίτα), Γιαουρτόπιτα, Τυρόπιτα στριφτή, Κολοκυθόπιτα σε φόρμα, Καλαμποκολοκυθόπιτα, Καλαμποκόπιτα αρβανήτικη, Τσουκνιδόπιτα χωριάτικη. Οι συνταγές είναι μεν δοκιμασμένες αλλά κάποιες απαιτούν μικρή ή μεγάλη εμπειρία και κάποιες μαγειρική μαεστρία. Φτιάξτε όποια σας αρέσει (ή και όλες!) και πείτε μας ελεύθερα τη γνώμη σας στα σχόλια ή αφήστε μια βαθμολογία…
Β’ ΜΕΡΟΣ
Δείτε στο παρακάτω βίντεο ακόμα 8 παραδοσιακές συνταγές για πίτες αλμυρές που έχουμε παρουσιάσει με λεπτομερείς περιγραφές και εικόνες στα ηχωμαγειρέματα: Χυλόπιτα, Τυροκασερόπιτα, Πατσαβουρόπιτα, Καλαμποκόπιτα παραδοσιακή (μπομπότα), Βασιλόπιτα αλμυρή (πιτερόνια), Κρεατόπιτα κουρού, Αλμυρό κέικ σαν… τυρόπιτα, Τυρόπιτα σε 5 λεπτά!. Και αυτές οι 8 πίτες είναι δοκιμασμένες πολλές φορές και αξίζει να τις δοκιμάσετε τόσο για τη νοστιμιά τους όσο και γιατί τιμούν τη παραδοσιακή μαγειρική του τόπου μας…
Δείτε στο παρακάτω βίντεο μια συνταγή για το πως να φτιάξετε βήμα προς βήμα αυτήν τη φάβα αλοιφή που είναι τόσο νόστιμη όσο και θρεπτική και ταιριάζει στην περίοδο της Μ. Σαρακοστής καθώς είναι νηστίσιμη. Αποτελεί ιδανικό ορεκτικό και συνοδευτικό για κάθε φαγητό. Ακολουθήστε τα απλά βήματα της συνταγής και προσπαθήστε να τη φτιάξετε…
Αν σας αρέσουν τα βίντεο τότε δείτε τη σελίδα με τις βιντεο-συνταγές μας και αν θέλετε να πάτε και ένα βήμα πιό πέρα επισκεφθείτε το κανάλι μας στο Youtube. Επίσης για να ενημερώνεστε κάθε φορά που ανεβάζουμε κάποιο καινούργιο βίντεο, κάντε άμεση εγγραφή στο κανάλι.
Οι φλωρεντίνες δεν είναι τίποτε άλλο από εκείνο το γνωστό, αγαπημένο, παραδοσιακό μας παστέλι, το τραγανό γλυκάκι που το τρώγαμε σαν παιδιά την περίοδο των νηστειών και όχι μόνο.
Η πιο συχνή εκδοχή του είναι αυτή με το σουσάμι, αλλά και με φουντούκι, φυστίκι, αμύγδαλο ακόμα και στραγάλι είναι ένα γλυκό υπέροχο στη γεύση, δεν το συζητώ.
Είναι και υγιεινό και πολύτιμο διατροφικά και ιδιαίτερα εύκολο στην παρασκευή.
Ασβέστιο, φώσφορος, κάλιο, μαγνήσιο, σίδηρος, βιταμίνες, είναι μόνο μερικά από τα θρεπτικά στοιχεία που περιέχει αυτό το εξαιρετικά απλό παραδοσιακό παρασκεύασμα…
Το παστελάκι λένε ότι μετονομάστηκε σε φλωρεντίνα από τη Μαρία Αντουαννέτα.
Αυτή, εκτός από την αδυναμία της στο παντεσπάνι είχε και μιαν άλλη, μη σας πω μεγαλύτερη: Μια τούρτα που είχε σαν βάση παστέλια με μπόλικη σαντιγί και αγριοφράουλες.
Τη συνταγή την εμπνεύστηκε ένας από τους μάγειρες της, με καταγωγή από τη Φλωρεντία οπότε και τα παστέλια για χάρη της Μαρίας Αντουαννέτας έγιναν Φλωρεντίνες…
Όμως, το τραγανό αυτό γλυκάκι, που έχει μόνο φανατικούς φίλους, δεν περίμενε μια κακομαθημένη βασίλισσα να το αναδείξει. Οι ρίζες του φτάνουν μέχρι την αρχαιότητα. Τότε το έφτιαχναν κυρίως με σουσάμι. Σήμερα, είπαμε, το φτιάχνουμε με οποιοδήποτε ξηρό καρπό μας αρέσει και έχουμε στο ντουλάπι μας.
Είναι γνωστό ότι το μέλι ήταν βασική γλυκαντική ουσία των αρχαίων προγόνων μας. Το να το ανακατεύουν με ξηρούς καρπούς ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο και τους έδινε μερικά από τα πιο εύκολα και γρήγορα γλυκά.
Ειδικά ο συνδυασμός του μελιού με σουσάμι αναφέρεται ακόμα και από τον Ηρόδοτο από τον 5ο αιώνα προ Χριστού! Λέγεται ακόμη ότι το «ίντριον», που αναφέρεται στην Ιλιάδα του Ομήρου, είναι ένα είδος παστελιού.
Αλλά και οι βυζαντινοί φαίνεται ότι το είχαν περί πολλού. Ο Φαίδων Κακουλές μας δίνει αρκετές αναφορές, για γλυκά τέτοιου είδους και μάλιστα με το όνομα “πάστελλος” και “παστέλλι”!
Ήταν τότε και είναι ακόμα γλύκισμα για χαρές, γάμους βαφτίσεις, μιας και τα συστατικά του συνδέονται με τη γονιμότητα.
Σε πολλά νησιά μας, προσφέρεται ακόμα σε αρραβώνες γάμους και βαφτίσεις. Σήμερα το παστέλι γίνεται με διάφορους τρόπους, με σκέτο μέλι ή με μίγμα μελιού με ζάχαρη.
Η ζάχαρη είναι αυτή που το σκληραίνει, το καραμελώνει. Το δικό μου παστέλι το έφτιαξα με φουντούκια γιατί αυτά είχα σήμερα στο ντουλάπι μου.
Μπορείτε να το φτιάξετε με τον ίδιο τρόπο και με αμύγδαλα, φυστίκια Αιγίνης, και γενικά με ότι τραβάει η όρεξή σας.
Φτιάξτε τα παστελάκια ή τις φλωρεντίνες αν προτιμάτε. Θα αρέσουν σίγουρα σε εσάς και θα ξετρελάνουν τα πιτσιρίκια…
Δείτε στο παρακάτω βίντεο τη παραδοσιακή συνταγή για μπακαλιάρο σκορδαλιά που έχουμε δημοσιεύσει στα ηχωμαγειρέματα. Η 25η Μαρτίου και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου πλησιάζουν και είναι διαφορετικές από κάθε άλλη φορά. Εμείς ας επιμείνουμε παραδοσιακά και ας γιορτάσουμε φτιάχοντας αυτό το θεσπέσιο πιάτο. Ακολουθήστε τις λεπτομερείς οδηγίες και θα φτιάξετε κάτι το πεντανόστιμο τιμώντας ταυτόχρονα την παράδοση μας…
Αυτές τις καταπληκτικές πιτούλες είχα την τύχη να τις δοκιμάσω, περιχυμένες με θυμαρίσιο μέλι, ένα καλοκαίρι, όταν έκανα διακοπές (προ αμνημονεύτων χρόνων) στην Κρήτη.
Και δεν τις δοκίμασα απλά, έφτιαξα κιόλας μερικές, μπαίνοντας στα ενδότερα ενός κρητικού μαγειρειού στα Σφακιά. Παρακολούθησα την Σφακιανή νοικοκυρά, που τις έφτιαχνε και αποτύπωσα όλα τα μυστικά της.
Έκτοτε αυτή η γευστική εμπειρία έμεινε κλεισμένη στο συρτάρι της μνήμης μου μαζί με τις άλλες μου εμπειρίες από εκείνο το ανεπανάληπτο καλοκαίρι.
Για να είμαι ειλικρινής εκεί θα έμενε, ξεχασμένη, αν δεν ερχόταν να μου τη θυμίσει φίλος παλιός, εκ Χανίων καταγόμενος, ο οποίος ήρθε να με δει μαζί με μια νταμιτζάνα τσικουδιά και ένα καλαθάκι κρητική ξυνομυζήθρα.
«Γιατί δε δημοσιεύεις και κάτι από την Κρητική κουζίνα;» μου είπε, «Κάτι εύκολο και γρήγορο που όμως, όταν το δοκιμάσουν οι αναγνώστες σου να μην το ξεχάσουν ποτέ. Τι θα έλεγες για μυζηθρόπιτες;»
Κάθισα λοιπόν και τις έφτιαξα και έγιναν μούρλια και τις τιμήσαμε όλοι δεόντως.
Οι μυζηθρόπιτες, βέβαια, είναι ένα απειροελάχιστο δείγμα από τα γευστικά αριστουργήματα της Κρητικής κουζίνας η οποία είναι γνωστή σε όλον τον κόσμο ως η πιο νόστιμη και υγιεινή.
Βασίζεται στα αγνά προϊόντα της Κρητικής γης, κυρίως στο λάδι, τα γαλακτοκομικά, τα άγρια χόρτα, τα λαχανικά και φυσικά το καλό κρασί, τα οποία κλείνουν μέσα τους τον πλούτο της κρητικής γης, τη ζεστασιά και το φως του μεσογειακό ήλιου και την αλμύρα της θάλασσας.
Αυτή ακριβώς η διατροφή εξασφάλισε στους Κρήτες μία από τις πρώτες θέσεις στον κατάλογο με τους μακροβιότερους πληθυσμούς του κόσμου.
Οι λαχταριστές αυτές πιτούλες γίνονται σχεδόν πάντα με ξινή μυζήθρα γι’ αυτό άλλωστε λέγονται και ξυνομυζήθρες. Είναι όμως εξίσου νόστιμες και με καλό τυρί φέτα.
Τι θα χρειαστείτε:
(για 20-25 πίτες)
2 κούπες χλιαρό νερό
1 φακελάκι ξερή μαγιά ή έναν κύβο νωπή
1 κουταλάκι ζάχαρη
1 κοφτό κουταλάκι αλάτι
⅓ κούπας ελαιόλαδο
4 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις και λίγο ακόμη
Ας το υποδεχτούμε με ένα βίντεο με τη συνταγή για παγωτό αληθινό με γεύση βανίλια που έχουμε παρουσιάσει στα ηχωμαγειρέματα. Το λέμε αληθινό γιατί φτιάχνεται με τα χεράκια μας με υλικά που έχουμε επιλέξει και με ένα απλό μιξεράκι. Δείτε το βίντεο και δοκιμάστε να φτιάξετε το παγωτάκι (τι παγωτάκι δηλαδή, παγωτάρα!)
Δείτε στο παρακάτω βίντεο τη συνταγή για πανεύκολο, ζουμερό (και φυσικά πεντανόστιμο) κέικ καρότου που έχουμε δημοσιεύσει στα ηχωμαγειρέματα. Για περισσότερα βίντεο επισκεφθείτε το κανάλι μας στο Youtube και κάντε εγγραφή. Ελπίζουμε να σας αρέσει η συνταγή…
Το λάχανο έλεγε η γιαγιά μου, και το επιβεβαιώνει φυσικά και η επιστήμη, είναι το φυσικό “σαπούνι” για τον οργανισμό μας.
Αυτή είναι μια από τις πολλές ιδιότητες που έχει, αλλά είναι και η πιο σημαντική.
Το λάχανο δε τουρσί, η γνωστή μας αρμιά, το λάχανο δηλαδή που έχει περάσει από μια διαδικασία φυσικής ζύμωσης, γίνεται το καλύτερο φυσικό προβιοτικό το οποίο περιέχει όλες εκείνες τις ιδιότητες που χρειάζεται ο οργανισμός για να αποτοξινωθεί.
Το θαλασσινό αλάτι μέσα στο νερό και το λάχανο, ενθαρρύνουν την ανάπτυξη των ωφέλιμων βακτηρίων.
Το λάχανο τουρσί, λοιπόν, είναι ένας παραδοσιακός τρόπος συντήρησης του λάχανου που μέσα στην άλμη αποκτά καταπληκτική γεύση και χρησιμοποιείται είτε κατευθείαν σε σαλάτα είτε στη μαγειρική.
Τέτοια εποχή γίνεται η ετοιμασία και μπαίνει το λάχανο στην άλμη ώστε να το απολαμβάνουμε όλο τον χειμώνα.
Το λάχανο για να γίνει τουρσί θέλει το χρόνο του, που κυμαίνεται από 10 μέρες έως ένα μήνα …ανάλογα τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος.
Αν το βιαζόμαστε μπορούμε να φτιάξουμε την άλμη που θα βουτήξουμε το λάχανο με χλιαρό νερό και να φυλάξουμε το δοχείο σε ζεστό περιβάλλον.
Σε ψυχρό περιβάλον η ζύμωση αργεί, ίσως και περισσότερο από μήνα.
Το λάχανο τουρσί είναι ιδανικός μεζές για τσίπουρο, γίνεται ωραιότατη σαλάτα, την οποία κατανάλωναν κατά κόρον οι παλαιότεροι τις ημέρες της νηστείας, με λάδι και λεμόνι ή λάδι και λευκό ξύδι και λίγο κόκκινο πιπέρι ή μπούκοβο.
Αλλά και για τις γιορτινές κρεπάλες το λάχανο τουρσί είναι ιδανικό συνοδευτικό για λουκάνικα ή γουρουνόπουλο ώστε να εξιλεωθεί κανείς από κάθε αμαρτία.
Οι παλιές νοικοκυρές φτιάχναν τις περίφημες αρμιόπιτες με ψιλοκομένο λάχανο τουρσί και εννοείται πως με τα φύλλα από το λάχανο τουρσί γίνονται με μεγάλη επιτυχία και οι υπέροχοι παραδοσιακοί λαχανοντολμάδες, οι λαχανοσαρμάδες όπως τους λέμε εμείς εδώ επάνω.
Η μέθοδος για να φτιάξει κανείς αρμιά είναι απλή. Η μόνη δυσκολία είναι να πετύχει η αναλογία νερού και αλατιού. Μετά όλα γίνονται σχεδόν μόνα τους.
Χρειάζεται υπομονή και ο χρόνος και η φύση θα κάνουν όπως πάντα σωστά τη δουλειά τους…
Αν λοιπόν, ανήκετε σε αυτούς που λατρεύουν το τουρσί λάχανο αλλά σας είναι δύσκολο να το προμηθευτείτε, μπορείτε να το φτιάξετε μόνοι σας εύκολα.
Ετοιμαστείτε λοιπόν να εντρυφήσουμε μαζί στα μυστικά της αρμιάς αφού προμηθευτείτε ένα ωραιότατο λάχανο, ή και περισσότερα, από την λαϊκή και ένα πλαστικό βαρελάκι ή έναν πλαστικό κουβά.
Βρήκα στο παζάρι ολόφρεσκες σαρδελίτσες και δεν άντεξα στον πειρασμό πήρα αρκετές. Δυστυχώς εδώ στην ορεινή μας Φλωρινίτσα τα φρέσκα θαλασσινά είναι πολυτέλεια, οπότε όταν τα βρίσκω του δίνω και καταλαβαίνει, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για σαρδελίτσες που και πεντανόστιμες είναι όπως και να τις μαγειρέψει κανείς, και νόστιμες και πολύ θρεπτικές.
Κάμποσες τις μαγείρεψα με ντοματούλα, κάποιες τις έκανα ριγανάτες και άφησα μερικές για να τις κλείσω σε πουγκάκια λαδόκολλας, αγκαλιά με πατατούλες, κολοκυθάκια και καροτάκια. Έγιναν μούρλια. Ελαφριές, ελαφριές και νοστιμότατες.
Φτιάξτε τις. Είναι ένας εύκολος, γρήγορος, υγιεινός και πρωτότυπος τρόπος για να σερβίρετε όχι μόνο τις σαρδέλες αλλά και άλλα ψάρια…
Για περισσότερες συνταγές με ψάρια και θαλασσινά δείτε τη σελίδα “Ψαρικά“.
Τι θα χρειαστείτε:
Λίγες σαρδελίτσες (υπολογίστε τρεις ή τέσσερις για κάθε πουγκάκι)
Πατατούλες μέτριες (υπολογίστε μία ή δύο για κάθε πουγκάκι)
Κολοκυθάκια μικρά και τρυφερά (ένα για κάθε πουγκάκι)
Το θυμάστε εκείνο το υπέροχο παραμύθι, τις «Χίλιες και Μια Νύχτες», που ο Αλή Μπαμπά, με τους σαράντα κλέφτες του, όταν ήθελε να του φανερωθούν οι κρυμμένοι θησαυροί του, πρόσταζε συμβολικά: «Σουσάμι άνοιξε»;
Μικρή όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτό το υπέροχο παραμύθι αναρωτήθηκα γιατί αυτός ο φοβερός λήσταρχος διάλεξε αυτό το μικρό σποράκι για να κλειδώνει και να ξεκλειδώνει την σπηλιά με τους θησαυρούς του;
Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως ο καρπός του σουσαμιού αυτή η μικρή κάψουλα, που σκάει, όταν ωριμάζει και ξεχύνονται από μέσα του χιλιάδες μικρά «διαμαντάκια», οι σουσαμόσποροι είναι ο πολύτιμος λίθος της παγκόσμιας διατροφής.
Ποιος θα φανταζόταν ότι αυτοί οι μικροί σπόροι, που δίνουν γεύση σε ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης ή σε μια φραντζόλα ψωμί, είναι ένα διατροφικός θησαυρός!
Πράγματι, το σουσάμι, καθώς και τα προϊόντα που παράγονται από αυτό, το ταχίνι, η πάστα δηλαδή του πολτοποιημένου και επεξεργασμένου σουσαμιού. και ο χαλβάς, αλλά και το σουσαμέλαιο είναι εξαιρετικά πλούσια σε βιταμίνες, σε ωφέλιμα λιπαρά και σε πολύτιμα αντιοξειδωτικά.
Όσο για τον χαλβά (όχι τον σιμιγδαλένιο χαλβά, αλλά τον “μακεδονικό”, του μπακάλη), έχει ως πρώτη ύλη το σουσάμι, επομένως διαθέτει και τα περισσότερα από τα θρεπτικά του συστατικά.
Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα ο μακεδονικός χαλβάς μόνο τις περιόδους των νηστειών και ιδιαίτερα αυτήν της μεγάλης Σαρακοστής έχει την τιμητική του.
Αν θέλετε την άποψή μου κακώς, πολύ κακώς, γιατί το σουσάμι, το ταχίνι και ο χαλβάς προστατεύουν την υγεία…
Και δεν είναι τυχαίο ότι στην αρχαία Ελλάδα αλλά και στην Κίνα τα εκχυλίσματα σουσαμιού χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή φαρμάκων.
Τώρα σίγουρα κάποιες από εσάς που προσέχετε την σιλουέτα σας θα με ρωτήσετε…
Ο χαλβάς, το ταχίνι και το σουσάμι έχουν λιπαρά; Ε, ναι έχουν και μάλιστα πολλά.
Για την ακρίβεια και τα 3 αυτά προϊόντα έχουν αρκετές θερμίδες, γι’ αυτό χρειάζεται μέτρο στην κατανάλωσή τους. Τα 100 γρ. χαλβά έχουν 536 θερμίδες, τα 100 γρ. ταχίνι 663 θερμίδες και τα 100 γρ. σουσάμι 576 θερμίδες.
Προσέξτε όμως! Στην πλειονότητά τους, αυτά τα λιπαρά οξέα είναι ευεργετικά, και πολύτιμα γιατί δεν μπορεί να τα συνθέσει ο οργανισμός από μόνος του.
Για αυτό σας λέω, επιβάλλεται να βάλουμε το ταχίνι το σουσάμι, και τον χαλβά, στην καθημερινή μας διατροφή και όχι να το ψάχνουμε μόνο τις περιόδους των νηστειών.
Μπορείτε να αλείψετε με ταχίνι μια φέτα ψωμί ή μια φρυγανιά, να το βάλετε στο γιαούρτι αντί για μέλι ή μαζί με μέλι, ή να το συμπεριλάβετε στις σαλάτες σας ή σε συνταγές μαγειρικής και γλυκών όπως αυτή εδώ για τα υπέροχα νηστίσιμα κουλουράκια με ταχίνι και χυμό πορτοκαλιου που δεν το συζητώ, θα τα φτιάξετε οπωσδήποτε γιατί είναι εύκολα, γίνονται γρήγορα και είναι πεντανόστιμα.
Σας το εγγυώμαι, θα σας ξετρελάνουν είτε νηστεύετε είτε όχι…
Προχθές, στη συνηθισμένη μου βόλτα στη λαϊκή της Τετάρτης συναντήθηκα με κάτι «Αρτινάαααα πορτοκάλιααααα» ωραιότατα, φρεσκότατα με το κοτσάνι και το φύλλωμα επάνω τους, καταπράσινα, λές και είχαν κοπεί λίγο πριν.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν μαρμελάδα! Ναι… ναι… άσχετο, το ξέρω, όμως ξάφνικά έκανα ένα γρήγορο υπολογισμό και διαπίστωσα πως είμαστε ήδη στα μέσα του Φλεβάρη, ο χειμώνας σε λίγο μας αποχαιρετα καθ’ ότι «Ο Φλεβάρης και αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει» και εγώ εφέτος δεν έφτιαξα καθόλου την υπέροχη ιδιαίτερη, γλυκιά, με μια υποψία πικράδας, μαρμελάδα μου, που μοσχοβολάει πορτοκάλι.
Έσπευσα λοιπόν στον πάγκο με τα τα ολοφρεσκα αρτινά πορτοκάλια, προμηθεύτηκα αρκετά και την έφτιαξα την χρυσοπορτοκαλοκίτρινη μαρμελαδίτσα!
Πριν σας την παρουσιάσω όμως οφείλω να σας πω πως η σχέση του πορτοκαλιού με την χώρα μας χάνεται στην αχλή του χρόνου.
Στα σχολικά μας χρόνια, στην πρώτη μας επαφή με την ελληνική μυθολογία, μάθαμε πως ο βασιλιάς της Τύρινθας Ευρυσθέας έδωσε εντολή στον Ηρακλή να του φέρει τα μήλα των Εσπερίδων.
Τα δέντρα αυτά φύτρωναν στον κήπο των θεών και ήταν δώρο της Γαίας στην Ήρα, για το γάμο της με τον Δία.
Ίσως γι’ αυτό, το πορτοκάλι θεωρείται σύμβολο της γονιμότητας και της ευτυχισμένης συζυγικής ζωής. Για να τα προστατέψει, η Ήρα ανέθεσε τη φύλαξή τους στις νύμφες Εσπερίδες και στον ακοίμητο δράκο Λάδωνα, ένα φοβερό φίδι με εκατό κεφάλια.
Μετά από πολλές περιπέτειες ο Ηρακλής κατάφερε να πάρει τρεις χρυσούς καρπούς και να τους φέρει στον Ευρυσθέα, ο οποίος δεν θέλησε να τους κρατήσει και τους έδωσε στον Ηρακλή.
Αυτός τους δώρισε στην θεά Αθηνά κι αυτή τους επέστρεψε στον κήπο των θεών, αφού η κλοπή τους ήταν ανίερη και βέβηλη πράξη. Από τα μυθολογικά μήλα των εσπερίδων προέρχεται και ο γενικός χαρακτηρισμός φρούτων που ονομάζονται εσπεριδοειδή.
Ο παραπάνω υπέροχος μύθος αν και δεν είναι επιστημονικά τεκμηριωμένος, δεν παύει να ακούγεται ευχάριστα…
Το πορτοκάλι και το νεράντζι δεν έχουν μεγάλη παρουσία στη λαογραφία και στη φρασεολογία μας, σε σύγκριση με άλλα φρούτα, ίσως επειδή ήρθαν κάπως αργά.
Λέγεται πως από τις κοιλάδες της Ινδίας κρατά η καταγωγή της λεμονιάς, του κίτρου, της πορτοκαλιάς…
Υπάρχει βέβαια η παροιμία «Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια», δηλαδή κανείς δεν είναι αναντικατάστατος, είτε πρόκειται για ερωτικό σύντροφο είτε για προμηθευτή ή για ό,τι άλλο.
Υπάρχουν και τα παιδικά παιχνίδια, «όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις», το έκαναν τραγούδι και οι Κατσιμιχαίοι.
«……Όμως, κάθε φορά που θέλεις να ‘ρχεσαι από ‘δω, απ’ το γυαλί να μπαινοβγαίνεις. εμένα δε με βλέπουνε, κι, όταν σου λέω πορτοκάλι τρεις φορές, να βγαίνεις.»
Ίσως να μην είναι γνωστό στους περισσότερους, αλλά την Ελλάδα τη λέμε, ειρωνικά συνήθως, «χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας».
Η φράση αυτή προέρχεται από ένα παιδικό ποίημα, αν δεν με απάτα η μνήμη μου βρίσκεται στο παλιό βιβλίο της Β’ Δημοτικού του Άγγελου Βλάχου, με τίτλο «Η γη της Ελλάδος», που το πρώτο του εξάστιχο είναι:
Ξεύρεις την χώραν όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει η ελαία; Ω! δεν την αγνοεί κανείς είναι η γη η Ελληνίς.
Το ποίημα μιλάει με θαυμασμό για την Ελλάδα, αλλά –ίσως εξαιτίας του «φαιδρά», που βέβαια ο Βλάχος το χρησιμοποίησε με τη σημασία «χαρωπή», αλλά σήμερα σημαίνει «αστεία, γελοία», π.χ. φαιδρό πρόσωπο– στην τρέχουσα χρήση χρησιμοποιείται ειρωνικά, για να θίξουμε τα σημεία και τέρατα, και ιδίως τα παράλογα που συμβαίνουν σε ετούτη εδώ την χώρα…
Αυτά για το πορτοκάλι! Πάμε τώρα στις συνταγές μας και στη μαρμελάδα…
«Γκάπ γκούπ, πρωί-πρωί με τη δροσιά, ξεκινούσε το κοπάνημα του σταριού με τα στουμπόξυλα, στο στουμπέκι ή στην τσιούμπα ή τμπέκι… ελάχιστο νεράκι ίσα να μουσκέψει η φλούδα του σιταριού και με τα απανωτά χτυπήματα να ξεφλουδιστεί… Οι Καραγκούνες γυναίκες συνδύαζαν κίνηση χεριών και κορμιού, δυνατές, μαθημένες από βαριές δουλειές, στουμπούσαν την κατακίτρινη ντιβέτα για το μπλουγούρι…»
Πλιγούρι, πουργκούρι, μπλουγούρι, χόντρος ή πιο απλά αλεσμένο σιτάρι. Mπορεί η ονομασία να διαφέρει ανάλογα με την περιοχή που βρισκόμαστε, όμως η διατροφική του αξία μένει ίδια – και είναι υψηλή.
Kαι αυτό είναι και το περίεργο της υπόθεσης ότι, αν και μας παρέχει πληθώρα θρεπτικών συστατικών, το χρησιμοποιούμε όλο και πιο σπάνια στην κουζίνα μας.
Το Πλιγούρι, το Yγιεινό και το ξεχασμένο, το παραγκωνισμένο από τα επεξεργασμένα τρόφιμα, όπως το ψωμί, τα διάφορα αρτοσκευάσματα, το ρύζι και τα μακαρόνια που έχουν πάρει τις τελευταίες δεκαετίες τη θέση τους στο τραπέζι μας.
Παλαιότερα το χρησιμοποιούσαν πολύ και με διαφορετικούς τρόπους για να φτιάξουν πιλάφι και ντολμάδες, ωραιότατες χυλωμένες σούπες, να συνοδέψουν πουλερικά και λευκά κρέατα.
Οφείλω να ομολογήσω, πως αν έψαχνε κανείς και στα δικά μου ντουλάπια, πλιγούρι δε θα έβρισκε ούτε για δείγμα, μέχρι χτες τουλάχιστον.
Οι συνταγές και τα υλικά για μένα είναι κυρίως μνήμες. Μνήμες που τις περισσότερες φορές καταλήγουν να χαθούν κι άλλοτε αναβιώνουν σε χρόνο ανύποπτο αν υπάρξει κάποιος ή κάτι να τις επαναφέρει στο φως.
Έτσι, χτες, ξαφνικά στο σούπερ μάρκετ μπροστά από το ράφι με τα ζυμαρικά, στη θέα μιας συσκευασίας που έγραφε επάνω πλιγούρι ένα κύμα αναμνήσεων κάθε άλλο παρά ευχάριστων με πλημμύρισαν.
Πλιγούρι! Ένα υλικό που η σχέση μου μαζί του δεν μπορώ να πω ότι είναι και η καλύτερη. Παιδικά τραύματα καταχωνιασμένα στα πιο βαθιά συρτάρια της μνήμης βγήκαν στην επιφάνεια…
Βλέπετε τυχαίνει να είμαι παιδί της μετεμφυλιακής γενιάς, της φτώχειας και των σχολικών συσσιτίων τα οποία εκτός των άλλων κάθε Σάββατο (τότε είχαμε σχολείο και τα Σάββατα) σέρβιρε πλιγούρι.
Ένα απροσδιορίστου υφής και γεύσεως παρασκεύασμα, μια πηχτή σούπα από πλιγούρι βρασμένο σε γάλα σκόνη που προκαλούσε αηδία και ήμασταν όλα τα παιδιά αναγκασμένα να την καταναλώσουμε οπωσδήποτε, διαφορετικά ακολουθούσε τιμωρία.
Τα χρόνια δύσκολα. Φτώχεια καταραμένη, το κατοχικό σύνδρομο σε όλο του το μεγαλείο και το να περιφρονείς το φαγητό έστω και αν ήταν κακομαγειρεμένο και δεν τρώγονταν, ιεροσυλία μεγάλη.
Δε φταίει όμως το πλιγούρι, που είναι μια πολύτιμη τροφή. Φταίει ο τρόπος που συμπεριφέρεται κανείς στο υλικό και ιδού η απόδειξη…
Καταπνίγοντας τους πρώτους ενδοιασμούς αγόρασα το πλιγούρι και έφτιαξα αυτήν την εκπληκτική σαλάτα, που άρεσε σε όλους πολύ. Είναι μια σαλάτα, πλούσια, θρεπτική, χορταστική, χάρμα ειδέσθε και παραλήρημα γεύσης . Φτιάξτε την και θα με θυμηθείτε
Μικρή, θυμάμαι στριφογύριζα σαν μαναράκι γύρω από τις φούστες της Γιαγιάς Αθηνάς. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν η ώρα που δημιουργούσε στην κουζίνα.
Παρατηρούσα τα ροζιασμένα χέρια της που έπαιρναν τα υλικά, τα έκοβαν, τα ανακάτευαν, τα έπλαθαν, τα συνδύαζαν αριστοτεχνικά, τα μεταμόρφωναν με μαεστρία και στο τέλος πάντα κάτι ωραίο εμφανιζόταν στο τραπέζι…
Ένα πράγμα, λοιπόν, με προβλημάτιζε πολύ. Αναρωτιόμουν, πώς υπολόγιζε την ποσότητα των υλικών που χρησιμοποιούσε για όλα τα φαγητά και τα γλυκά που έφτιαχνε;
Ζυγαριά δεν υπήρχε στο σπίτι και δεν την έβλεπα να χρησιμοποιεί κανένα μέτρο. Και το περίεργο -για μένα φυσικά- ήταν ότι τα μαγειρέματα της έβγαιναν πάντα το ίδιο νόστιμα, το ίδιο πετυχημένα, το ίδιο λαχταριστά.
Κάποια στιγμή της κατέθεσα την απορία μου. «Ε, δεν είναι δα και δύσκολο! Το βλέπεις αυτό εδώ;» Μου λέει και μου δείχνει το μάτι της. «Τα υλικά τα υπολογίζω με αυτό εδώ το μάτι».
Η αλήθεια είναι ότι με άφησε ακόμα πιο προβληματισμένη. «Να λοιπόν, σκέφτηκα, που “το μάτι” της γιαγιάς μου, εκτός από το να παρακολουθεί τα πάντα και να μην αφήνει να ξεφύγει τίποτα, ζυγίζει κιόλας»!
Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να καταλάβω ότι οι γυναίκες εκείνης της εποχής, όχι μόνο «ζύγιζαν με το μάτι», αλλά έκαναν κι ένα σωρό άλλα πράγματα που εμείς σήμερα ούτε να τα διανοηθούμε μπορούμε.
Οι σκληρές συνθήκες διαβίωσης και η ανέχεια, είχαν οξύνει τις αισθήσεις τους και τις είχαν μεταμορφώσει σε υπεργυναίκες, με δυνάμεις, αντοχές, δημιουργικό μυαλό και ιδιότητες θαυμαστές…
Τα θυμήθηκα όλα αυτά, φίλες μου, όταν ξεφυλλίζοντας το παλιό τετράδιο με τις συνταγές της γιαγιάς Αθηνάς, έπεσα σε μια εμπνευσμένη, παλιά συνταγή, που τα υλικά, δυό όλα κι όλα, δεν δίνονταν όπως συνηθίζεται με ακρίβεια, αλλά στο περίπου.
Χρειάστηκε να ασχοληθώ αρκετά για την πετύχω. Την έφτιαξα τρεις φορές. Ζύγιζα τα υλικά στην ηλεκτρονική ζυγαριά κάθε φορά, μέχρι να πετύχω το επιθυμητό αποτέλεσμα…
Η συγκεκριμένη συνταγή είναι από εκείνες τις μαγικές συνταγές που δημιουργούσαν οι παλιές σοφές νοικοκυρές οι οποίες ζύγιζαν το «τίποτα» με το μάτι, έφτιαχναν αριστουργήματα, γέμιζαν το τραπέζι και τάιζαν πολυμελείς οικογένειες.
Δε θα σας πω περισσότερα… Φτιάξτε την για να διαπιστώσετε ότι δεν χρειάζονται και πολλά για να μεγαλουργήσει κανείς στην κουζίνα αλλά και οπουδήποτε αλλού. Φαντασία να έχεις και διάθεση!
Σήμερα, φίλες μου, λέω να σας προτείνω έναν τρόπο για να αξιοποιήσετε τα λαχανικά που ξεμένουν κατά καιρούς και δεν ξέρετε τι να τα κάνετε. Γιατί μη μου πείτε ότι δεν έχετε βρεθεί μπροστά σε τέτοιο δίλημμα…
Ανοίγεις το ψυγείο και βλέπεις στο συρτάρι ένα κολοκυθάκι, μια μελιτζάνα, κάτι μαραμένα καροτάκια, δυο-τρεις πιπερίτσες και λες: «Τι να τα κάνω τώρα όλα αυτά; Να τα πετάξω; Δεν μου πάει η καρδιά..».
Άλλωστε είμαστε οπαδοί της φιλοσοφίας του «δεν πετάμε τίποτα».
Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες αλλά και για νοικοκυρές που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα και να παρουσιάσουν στο τραπέζι κάτι φτηνό αλλά αξιοπρεπές και νόστιμο…
Τα λαχανικά που ξεμένουν, από μόνο του το καθένα δεν μπορεί να δώσει μια ολοκληρωμένη λύση που θα χορτάσει την οικογένεια. Όλα μαζί όμως μπορούν να κάνουν θαυμάσια μια νοστιμιά.
Δύσκολο; καθόλου…
Είπαμε! Σας έχω πρόταση έξυπνη και πρωτότυπη.
Μαζέψτε ότι περισσεύματα έχετε στο ψυγείο και ετοιμαστείτε να παρουσιάσετε στο τραπέζι τα ζυμαρικά σας, με τα διάφορα λαχανικά και ότι τυρί σας έχει περισσέψει, ένα πιάτο ασυνήθιστο που θα ενθουσιάσει τους αγαπημένους σας.
Μπορείτε επίσης να το προσφέρετε σαν πρώτο πιάτο όταν έχετε καλέσει φίλους σε τραπέζι. Θα το λατρέψουν και σίγουρα θα σας συγχαρούν και θα σας παινέψουν!
Την έκφραση «είναι μαϊντανός», σίγουρα την έχετε ακούσει φίλες μου. Χρησιμοποιείται όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον που μπλέκεται παντού και πηγαίνει με όλα!
Ο μαϊντανός δεν επιλέχθηκε τυχαία στο συγκεκριμένο σχήμα λόγου, αφού δε λείπει από κανένα σπίτι και μπαίνει σχεδόν παντού, γιατί σε αντίθεση με άλλα μυρωδικά δεν είναι… ζόρικος, δένει με όλα τα υλικά και δίνει ένταση και ιδιαίτερη γεύση σε όλα τα φαγητά…
Το άρωμα και η γεύση του διατηρούνται αν τον προσθέσουμε λίγο πριν το τέλος του μαγειρέματος. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ωμός σε σαλάτες αλλά και σε πολλά πιάτα βελτιώνοντας την αισθητική τους και δίνοντας άρωμα και χρώμα.
Ο μαϊντανός είναι ένα πολύτιμο μυρωδικό γιατί, εκτός του ότι νοστιμίζει, είναι πλούσιος σε βιταμίνες Α, Β και C. Θα βρούμε τριπλάσια ποσότητα βιταμίνης C στο μαϊντανό απ’ ότι στο πορτοκάλι.
Περιέχει επίσης περισσότερο σίδηρο από οποιοδήποτε άλλο πράσινο λαχανικό. Η αυξημένη περιεκτικότητα του σε βιταμίνη C ενισχύει την απορρόφηση σιδήρου περισσότερο από άλλες πηγές.
Άτομα με αναιμία θα μπορούσαν να βελτιώσουν τα επίπεδα σιδήρου στο αίμα τους αν φροντίζουν να προσθέτουν άφθονο μαϊντανό στα φαγητά και τις σαλάτες…
Ο μαϊντανός, χάρη στο κάλιο που περιέχει, είναι πρώτης τάξεως διουρητικό, πράγμα ωφέλιμο για τα νεφρά και την ουροδόχο κύστη, ενώ ανακουφίζει από το πρήξιμο των ποδιών που οφείλεται στην κατακράτηση υγρών και στην καταπολέμηση της υπέρτασης.
Είναι επίσης εξαίρετο χωνευτικό, χάρη στο αιθέριο έλαιο myristicin το οποίο περιέχει…
Η πρώτη αναφορά σε γραπτά κείμενα περιλαμβάνεται στην Οδύσσεια με τα Ομηρικά έπη. Εκεί, το φυτό του μαϊντανού εμφανίζεται στους λειμώνες της νύμφης Καλυψούς στη νήσο Ωγυγία. “.. Λειμώνες ίου ήδε σελινίου θήλεον…“.
Οι αρχαίοι Έλληνες τον χρησιμοποιούσαν στη στέψη των αθλητών, αλλά επιπλέον, τον πίστευαν ως ένα σύμβολο θανάτου. Το φυτό περιέχει πολλές αμφεταμίνες (amphetamine), ουσίες δηλαδή, που προκαλούν ψυχολογική και σωματική έξαρση.
Οι Ρωμαίοι μονομάχοι, γι αυτόν το λόγο, ντοπάρονταν πίνοντας αφέψημα μαϊντανού πριν βγουν να αγωνιστούν στην αρένα. Στην αρχαία Ρώμη, γενικώς όχι μόνο τον μασούσαν και τον έπιναν αλλά και τον φορούσαν στο κεφάλι τους σαν στεφάνι, για να απορροφά τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ.
Όπως όλα τα μυρωδικά, καλό είναι να καταναλώνεται φρέσκος και να μη μαγειρεύεται πολύ ώστε να διατηρεί τις ιδιότητες τους.
Στο εμπόριο, βέβαια, θα τον βρούμε εύκολα και αποξηραμένο, οπότε μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε και για να φτιάξουμε αφεψήματα.
Πρέπει όμως να έχετε υπ’ όψιν σας ότι η βιταμίνη C καταστρέφεται με τη διαδικασία της ξήρανσης, όμως τα υπόλοιπα συστατικά παραμένουν και ο μαϊντανός εξακολουθεί να είναι πολύτιμος και σε αυτήν τη μορφή…
Αν θέλετε, όμως να έχετε φρέσκο μαϊντανό όλο το χειμώνα σα να τον έχετε μόλις κόψει, τότε… παστώστε τον όπως κάνει η ξαδέρφη μου η Στεριανή που φαίνεται στις φωτό.
Τη μέθοδο την διδάχτηκε από τη γειτόνισσά της την κ. Μαρίκα (συγχωρεμένη πιά) η οποία, όταν επαναπατρίστηκε από την Ουκρανία, την έφερε μαζί με άλλα στοιχεία της εκεί μαγειρικής κουλτούρας.
Μπομπότα είναι εκείνος ο χυλός από καλαμποκάλευρο που έτρωγε την περίοδο της «Κατοχής» ολόκληρη η Ελλάδα και τον οποίο –διαβάζω– πως τώρα τελευταία, είναι πολύ της μόδας μαζί και με άλλα «χωριάτικα», χειροποίητα παρασκευάσματα όπως ο τραχανάς, οι χυλοπίτες κ.α. που σερβίρονται στα καλά λεγόμενα εστιατόρια ως πρώτης τάξεως γκουρμεδιές.
Η μπομπότα, λοιπόν, ήταν «το ψωμί των φτωχών», ήδη από το 1930 και κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα, όταν το σταρένιο αλεύρι είχε λείψει.
Το καλαμποκίσιο αλεύρι μπορούσε κανείς να το βρει ευκολότερα και έτσι, τα περισσότερα νοικοκυριά το χρησιμοποιούσαν για να φτιάξουν το ψωμί, τις πίτες αλλά και κάποια, τρόπος του λέγειν, «γλυκά» της εποχής, για να χορτάσουν την πείνα που θέριζε τον κόσμο.
Η μπομπότα είναι, θα λέγαμε, καλαμποκόψωμο του ταψιού.
Είναι ένας χυλός που φτιάχνονταν από καλαμποκάλευρο, χλιαρό αλατισμένο νερό, ίσως κάποια λιπαρή ουσία, λάδι ή βούτυρο ή λίπος χοιρινό, χόρτα με λίγο τυρί ή μυζήθρα, κανένα αυγουλάκι, ίσως εάν και όταν υπήρχε και αυτό ήταν όλο.
Σε κάποιες περιοχές την έκαναν γλυκιά, κυρίως σε γιορταστικές περιόδους. Άλλες φορές πάλι ανακάτευαν νερό με καλαμποκάλευρο, κανέλα, σταφίδες, κολοκύθα βρασμένη, λάδι, ή άλλη λιπαρή ουσία, το έβραζαν και ρίχνοντας από πάνω πετιμέζι, έφτιαχναν το «κατσαμάκι», ένα είδος γλυκού σαν τον μετέπειτα σιμιγδαλένιο χαλβά.
Το κατσαμάκι μπορούσε να γίνει και αλμυρό με φρέσκο βούτυρο και ψιλοκομμένο πράσο.
Αν κρίνω από τις μαρτυρίες όσων έζησαν εκείνες τις ταραγμένες και δύσκολες εποχές, ανακάτευαν το καλαμποκάλευρο με ότι είχε ο καθένας στο κελάρι του και επινοούσαν διάφορα, επιστρατεύοντας αυτό που διέθεταν οι άνθρωποι σε απεριόριστο βαθμό εκείνη την εποχή: τη φαντασία και τη δημιουργικότητα.
Αυτά τα δύο στοιχεία ήταν η σωτηρία τους.
Αργότερα, το καλαμποκόψωμο περιφρονήθηκε. Θυμάμαι τη γιαγιά Αθηνά η οποία έχοντας την εμπειρία των πέτρινων εκείνων χρόνων δεν ήθελε «ούτε να το δει ούτε να το μυρίσει», όπως έλεγε χαρακτηριστικά.
Κι όμως, η ταπεινή μπομπότα, σύμφωνα με αυτά που λένε οι σύγχρονοι διατροφολόγοι είναι ένας διατροφικός θησαυρός γιατί περιέχει θειαμίνη, νιασίνη αλλά και φολλικό όξυ, συστατικά απαραίτητα για την υγιή και ολοκληρωμένη ανάπτυξη του οργανισμού.
Η μπομπότα η δική μας βέβαια θα είναι μια μπομπότα πλούσια, και όχι κατοχική, αν και όπως δείχνουν τα σημεία των καιρών πρέπει σιγά σιγά να αρχίσουμε να προσαρμοζόμαστε γιατί οι μεγάλοι μας προετοιμάζουν για να βιώσουμε μια άλλη κατοχή χειρότερη από εκείνη που έζησαν οι γονείς και οι παππούδες…
Υλικά:
500 γρ. αλεύρι καλαμποκίσιο
200 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1 κεσεδάκι αγελαδινό γιαούρτι (παραδοσιακό, με την πέτσα)
1 φλυτζ. τσαγ. ελαιόλαδο
1 κουτ. γλυκ. κοφτό αλάτι
1 κουτ. γλυκ. μπέικιν πάουντερ
1 κοφτό κουτ. γλυκ. σόδα φαγητού που την σβήνουμε με μισό λεμόνι
250 γρ. τυρί φέτα τριμμένη
Νερό χλιαρό
Μαργαρίνη για το ταψί
Εκτέλεση:
Σε μια σουπιέρα αναμίξτε όλα τα υλικά εκτός από το τυρί και προσθέστε νερό ώσπου να πετύχετε έναν παχύρευστο χυλό (ένα με ενάμισι ποτήρι νερό).
αλεύρι σταρένιο + καλαμποκάλευρο
μπέικιν πάουντερ
ελαιόλαδο
γιαούρτι αγελαδινό
αλάτι + λεμόνι
σόδα μαγειρική + χυμός λεμονιού
νερό
Αφήστε το μίγμα να «ξεκουραστεί» για 20-30 λεπτά.
Σε αυτόν το νεκρό χρόνο, προθερμάνετε τον φούρνο στους 200 βαθμούς.
Βουτυρώστε ή λαδώστε καλά το ταψί του φούρνου. Ρίξτε μέσα στον χυλό το τριμμένο τυρί και ανακατέψτε ελαφρά.
τυρί φέτα
Απλώστε τον χυλό με ένα κουτάλι στο ταψί, τοποθετήστε το ταψί στη 2η θέση του φούρνου και ψήστε στους 250 βαθμούς (πάνω-κάτω) για 10 λεπτά.
Στη συνέχεια χαμηλώστε στους 200 βαθμούς και συνεχίστε το ψήσιμο για 15-20 λεπτά.
Ίσως χρειαστούν 5-10 λεπτά παραπάνω ψήσιμο, ανάλογα με το πόσο ρόδινη και ξεροψημένη προτιμάτε τη μπομπότα.
Καλή επιτυχία φίλες μου.
Μέχρι την επόμενη συνταγή να έχετε κατά νου αυτό που έλεγε η γιαγιά Αθηνά: «Πρώτα θεμέλια του σπιτιού, ψωμί, κρασί και λάδι».
Ποιο είναι τάχα το εθνικό φαγητό των Ελλήνων; Η απάντηση δεν είναι τόσο προφανής τώρα πιά.
Για τον τουρίστα μπορεί το εθνικό μας φαγητό να είναι ο γύρος ή ο γκρικ μουζάκα. Το αρνάκι στη σούβλα επίσης έχει περγαμηνές έως και ομηρικές.
Πάντως ανάμεσα στα πιάτα που μπορεί να προταθούν για τον τίτλο αυτό σίγουρα θα βρούμε και «την πατροπαράδοτη φασολάδα» όπως την έλεγε η γιαγιά Αθηνά (δες και τη συνταγή με φασόλια γίγαντες στον ταβά).
Λένε ότι καθιερώθηκε ως εθνικό φαγητό την εποχή της δικτατορίας Μεταξά. (Δηλαδή πώς; Με διάταγμα;).
Ας μην το πάρουμε αυτό στα σοβαρά…
Αν είστε κι εσείς «της μεταπολίτευσης χαμένη γενιά», θα θυμάστε ίσως ότι στην Πρώτη Γυμνασίου, το βιβλίο Φυσικής Ιστορίας αφιέρωνε, στην αρχή του, σελίδες επί σελίδων στον «φασίολο τον κοινό».
Ο φασίολος ο κοινός, κοινώς η φασολιά, είναι το φυτό που δίνει τα γνωστά μας φασόλια, με δυο μορφές, αφενός τα πράσινα χλωρά φασολάκια και αφετέρου τα ξερά φασόλια.
Δεν θα ξεχάσω επίσης τις εκθέσεις για την αποταμίευση που γράφαμε κάθε 31η Οκτωβρίου οι οποίες περιλάμβαναν απαραιτήτως και τη γνωστή παροιμία «Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι» που παινεύει την αξία της οικονομίας και της υπομονής
Υπάρχει επίσης και η πολύ γνωστή έκφραση «άλλο φασούλι κι αυτό!» ή «καινούργιο φασούλι βγήκε», που τη λέμε όταν ανακύψει κάποιο απροσδόκητο πρόβλημα.
Οι παλιότεροι την εκτιμούσαν πολύ τη φασολάδα ή «φασουλάδα». Ο Βάρναλης, ηλικιωμένος πια, όταν τον ρώτησαν ποιες είναι κατά τη γνώμη του οι μεγάλες χαρές της ζωής απάντησε: «Οι γυναίκες, η θάλασσα, η φασουλάδα, και να βλέπεις να παίζουν τάβλι στο Βυζάντιο» (το καφενείο του Κολωνακιού όπου σύχναζε).
Σε ένα από τα ποιήματα που έγραψε μέσα στη δικτατορία, αποκαλεί «πανεθνική» τη φασουλάδα.
Ο Παπαδιαμάντης, πάλι, υμνεί «τα καλομαγειρευμένα με ικανὸν ευώδες έλαιον φασόλια καὶ μὲ άφθονον κοκκίνην πιπεριάν», ενώ ο Καραγάτσης με ηδονή περιγράφει την ευτυχία κάποιων απόκληρων που έτυχε να βρουν ένα σακουλάκι φασόλια… «Θα ‘κλεβαν ένα τσουκάλι. Θα ‘παιρναν – δανεικό κι αγύριστο – λάδι δράμια εκατό, απ’ τον μπακάλη. Ένας κρόμμυδος, κάπου θα βρίσκονταν. Και θα γινόταν μια φασουλάδα θεός!»
Ο Έλληνας, Εβραίος και αριστερός Μωυσής Μπουρλάς, από την εξορία του Άη-Στράτη, αναφέρει πως οι εξόριστοι είχαν αγοράσει μια φορά μια τεράστια ποσότητα φασόλια σε πολύ χαμηλή τιμή και, αναγκαστικά, τα έτρωγαν μεσημέρι και βράδυ: «Τα φασόλια που μας φέραν άρχισαν να τα μαγειρεύουν σχεδόν κάθε μέρα, τη μια σαλάτα, την άλλη με ντομάτα, την τρίτη πηχτή, την τέταρτη σούπα ή στο φούρνο.»
Από κάποιο θεατρικό συγκρότημα τραγουδήθηκε το παρακάτω τραγουδάκι στο σκοπό του «Βαλεντίνα, αχ Βαλεντίνα, αχ βρε τσαχπίνα» κλπ.:
Αχ φασουλάδα, τι νοστιμάδα / των οσπρίων είσαι η αντίκα / κι απ’ το μέλι πιο πολύ έχεις γλύκαείτε σούπα είτε σαλάτα / είτε άσπρη ή με ντομάτα / ξεπερνάς τη μαρμελάδα, έχεις νάζι, έχεις χάρη / των φαγιών μαργαριτάρι,/ φασουλάδα – φασουλάδα!
Ωστόσο, η καημένη η φασουλάδα, αφού έθρεψε γενιές και γενιές και όπως έλεγε η γιαγιά Αθηνά «και ζεσταίνει και χορταίνει!», έπεσε σε ανυποληψία μόλις πήρε το (δανεικό) κουτάλι μας (γλυφό) νερό, κι έτσι ντρεπόμαστε να την αναφέρουμε για κατεξοχήν ελληνικό φαγητό, σαν τον νεόπλουτο που κρύβει τη γριά μάνα του επειδή φοράει τσεμπέρι.
Πρήζει βέβαια, φέρνει και αέρια, είναι η αλήθεια, είναι και αντιτουριστική αλλά εμάς ποσώς μας ενδιαφέρει γιατί ανήκουμε στους φασολάδες και τη συχνομαγειρεύουμε (μια φορά την εβδομάδα οπωσδήποτε) γιατί έτσι μας αρέσει…
Απλό αλλά φανταστικό! Το γλυκό που σας προτείνω σήμερα είναι όντως «τεμπελογλυκό» γιατί δεν χρειάζεται χρόνο για να το ετοιμάσετε αλλά ούτε και ιδιαίτερες ικανότητες για το πετύχετε.
Τα υλικά είναι απλά, δεν στοιχίζουν πολύ και τα βρίσκει κανείς εύκολα στο ράφι του σούπερ μάρκετ της γειτονιάς.
Αν λοιπόν δεχτήκατε τηλεφώνημα για μια ξαφνική επίσκεψη, αισθάνεστε κουρασμένες, αλλά παράλληλα θέλετε να περιποιηθείτε την καλεσμένη σας αυτό το γλυκάκι είναι ότι πρέπει. Θα σας βγάλει ασπροπρόσωπες.
Ακόμα και στην περίπτωση που νιώθετε εκείνην την βασανιστική λιγούρα για κάτι γλυκό, αλλά βαριέστε, (όλες έχουμε που και πού δικαίωμα στην τεμπελιά) μη διστάσετε, φτιάξτε το.
Σε λίγα λεπτάκια θα έχετε κάτι για να κατευνάσετε την πείνα σας αλλά παράλληλα θα το ευχαριστηθείτε όσο δε φαντάζεστε…
Τη λέξη “τουρλού”, μας την άφησαν μαζί με άλλα πολλά… αμανάτι οι Τούρκοι. Ετυμολογείται από τη λέξη “Turlu” και σημαίνει, επιμειξία, ποικιλία, συνωστισμός, ανακατωσιά, αυτό που λέμε «μάλε-βράσε», «φύρδην μίγδην», «χαμός και πανικός».
Υπάρχει και η φράση «Βαλκανικό τουρλού», λόγω του γνωστού ανακατέματος των γλωσσών και των εθνοτήτων στη Βαλκανική.
Σημαίνει όμως και το γνωστό λαδερό φαγητό, αφού για το μαγείρεμα του μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε «φύρδην μίγδην» και ατάκτως ερριμένα ότι λαχανικά έχουμε και δεν έχουμε στο καλάθι μας.
Αυτό το φαγητό είναι απλά υπέροχο.
Μπορεί να γίνει τέλεια γαρνιτούρα για το κρέας ή το ψάρι αλλά και μόνο του είναι απολαυστικό, είναι χορταστικό, είναι θρεπτικό, είναι πεντανόστιμο, είναι απλά …. θεϊκό!
Για να είμαι ειλικρινής φίλες μου τη νηστίσιμη συνταγή που σας προτείνω σήμερα, την ονόμασα «ρυφερά γλυκάκια με ινδοκάρυδο» γιατί μόνον έτσι πιστεύω ότι θα κατάφερνα να σας πείσω να δοκιμάσετε να τα φτιάξετε.
Και αφού τα φτιάξετε και τα γευτείτε τότε δώστε τους η κάθε μία από εσάς, σαν ονομασία, την πρώτη λέξη που θα σας έρθει στο νου όταν θα γευτείτε την πρώτη μπουκιά.
Γιατί είμαι σίγουρη ότι αν τα φτιάξετε μια φορά, θα ξαναφτιάξετε και θα συνεχίσετε να τα φτιάχνετε, πρώτον γιατί γίνονται στο πι και φι. Δεύτερον γιατί όπως θα διαπιστώσετε δεν χρειάζονται πολλά υλικά και τρίτον γιατί η τρυφερή τους υφή, η θεσπέσια γεύση τους, θα σας κατακτήσουν…
Υλικά
Ινδοκάρυδο ή κρυσταλλική ζάχαρη για το πασπάλισμα
Για τη ζύμη:
2 κούπες ελαιόλαδο ή μία ελαιόλαδο και μια σπορέλαιο
¾ κούπας χυμό πορτοκαλιού
1 σφηνάκι κονιάκ ή ουίσκι
3-4 βανίλιες
2 πακέτα αλεύρι που φουσκώνει μόνο του (ίσως και λίγο λιγότερο)
Το σύμπαν των πλασμάτων του νερού, εκφράζεται με τη μεσαιωνική λέξη ΨΑΡΙ η οποία αντικατέστησε την παλαιότερη «ΙΧΘΥΣ». Η λέξη ιχθύς έπαψε να χρησιμοποιείται στη καθομιλουμένη.
Επιβίωσε όμως στον ουρανό σαν ζωδιακός αστερισμός, αλλά άφησε πίσω της και κάτι λέξεις να την θυμόμαστε όπως το ιχθυοτροφείο, την ιχθυοκαλλιέργεια, την ιχθυόσκαλα.
Η λέξη «ψάρι» μας έδωσε τους ψαράδες, την ψαροπούλα, την ψαροταβέρνα και το σύγχρονο ρήμα «ψαρώνω».
Τα κινούμενα σιωπηλά πλάσματα του νερού δεν είναι βέβαια μόνο ψάρια και η γλώσσα χρειάστηκε να γεννήσει και τον όρο «θαλασσινά» για να μπορέσει να συμπεριλάβει τα στρείδια, τα μύδια, τα καβούρια, τις καραβίδες, τις αχιβάδες και τα συναφή, που καταβροχθίζουμε μετά βουλημίας κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας.
Για μένα, που είμαι βουνίσια, ως παιδί, τα πράγματα με τα ψάρια ήταν ασαφή, μιας και όλα μου φαίνονταν ίδια.
Ή, μάλλον, για να είμαι ειλικρινής γνώριζα πολύ καλά τις πέστροφες γιατί από αυτές είχε μπόλικες το ποτάμι μας, τα τσιρόνια και το γριβάδι που έφταναν σχεδόν ζωντανά από τις λίμνες της Πρέσπας και του Αμυνταίου.
Παρ’ όλα αυτά, ήξερα τη φράση «έβγαλε λαβράκι» και είχα ακούσει στο ραδιόφωνο τον Βασίλη Τσιτσάνη και τη Μαρίκα Νίνου να τραγουδάνε για τον «σπάρο τον ξενύχτη», τον εραστή της καβουρίνας που την πηγαίνει τσάρκα στη Ραφήνα και τα καβουράκια που«όλο κλαίνε στου γιαλού τα βοτσαλάκια».
Είχα ακούσει επίσης κάποιον ερωτύλο να αποκαλεί την ωραία του χωριού «ζαργάνα μου εσύ» και κάποιον άλλον να λέει «μου αρέσει αυτό το μελανούρι» αλλά «ξεγλιστράει σα’ χέλι».
Και έτσι, που λέτε, συνέχισα να μεγαλώνω με παροιμίες και μεταφορές «τι είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του», «οπλισμένος σαν αστακός», «κόλλησε σα στρείδι», «αυτός εκεί είναι μεγάλη σουπιά», «κάθε ψάρι στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο», «τον χτύπησε κάτω σα χταπόδι», «εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα», «πέρκα είμαι πιάνομαι, χάνος είμαι χάνομαι, γύλος είμαι σε γελώ και το δόλωμα χαλώ», «το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι»…
Τι τα θέλετε;
Η γλώσσα η ελληνική είναι πλούσια, ζωντανή, μπολιασμένη με τις ψαράδικες εμπειρίες των ανθρώπων που ζούσαν κοντά στο πέλαγος, αλλά και γλώσσα ποιητική με τον Νίκο Καββαδία να γράφει εκείνο το υπέροχο…:
«Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία / Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα/ Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ εδώ Μαρία / Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.»
Σας ζάλισα;
Είναι αλήθεια πως θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες αλλά βλέπετε εδώ παρουσιάζουμε συνταγές μαγειρικής. γι’ αυτό σταματάω εδώ και έρχομαι να σας προτείνω ένα εύκολο γρήγορο και εξαιρετικά νόστιμο τρόπο να μαγειρέψετε τα ψάρια σας.
Ψήσιμο στο φούρνο με μια υπέροχη σάλτσα μαγιονέζας. Ταιριάζει με όλα σχεδόν τα μεγαλούτσικα ψάρια.
Εγώ βρήκα στην αγορά ωραιότατα λαυράκια και πιστέψτε με έγιναν υπέροχα…
Οι περισσότεροι θεωρούν το πρασόρυζο ένα από τα πλέον ταπεινά φαγητά της ελληνικής κουζίνας, αλλά για μένα είναι ένα γαστρονομικά κορυφαίο πιάτο.
Για να είμαι ειλικρινής είναι απ’ τα φαγητά που δεν μαγειρεύω και πολύ συχνά αλλά μια δυο φορές το μήνα σίγουρα θα υπάρχει στο τραπέζι.
Το αστείο είναι πως κάθε φορά που σερβίρω πρασόρυζο θα το σχολιάσουν θετικά και πάντα με την ίδια έκπληξη, για το πώς ένα τόσο απλό φαγητό καταφέρνει να είναι τόσο νόστιμο.
Ομολογώ ότι είχα ένα προβληματισμό για το αν αξίζει τον κόπο να σας δώσω την συνταγή μου. Αλλά τελικά το αποφάσισα για τον εξής λόγο. Ψάχνοντας στο διαδίκτύο για συνταγές πρασόρυζου, διαπίστωσα ότι οι περισσότερες είχαν μακρινή σχέση με τη δική μου.
Με λίγα λόγια είδα πολλά υλικά, όπως σέλινο, ντομάτα, καρότα, τυρί, αλλαντικά, και κάθε λογής εξωτικά ή βαριά καρυκεύματα όπως κάρδαμο, μπαχάρι, δάφνη και άλλα.
Το δικό μου πρασόρυζο, είναι συνταγή της γιαγιάς Αθηνάς. Μια συνταγή απλή και απέριττη, σοφή και κομψή, παραδοσιακή και είναι γνωστό πως η παραδοσιακή κουζίνα διέπρεψε γιατί έδειχνε μεγάλο σεβασμό στα υλικά και στους συνδυασμούς τους.
Έτσι, τίποτα δεν έμπαινε τυχαία και ποτέ δεν προστίθεντο στοιχεία και γεύσεις σε ένα πιάτο, αν δεν υπήρχε λόγος. Κάθε παραδοσιακό πιάτο είναι η γιορτή ενός ή δύο κεντρικών υλικών και ό,τι άλλο μπει στη συνταγή, στόχο έχει μόνον να αναδείξει ή να συμπληρώσει αυτά τα κεντρικά υλικά.
Για αυτήν την απλότητα αποφάσισα να σας κάνω γνωστή τη συνταγή. Έτσι σας προκαλώ και σας προσκαλώ, αν δεν το ξέρετε έτσι το πιάτο ή αν ποτέ ως σήμερα δεν σας ήρθε η όρεξη για πρασόρυζο, να δοκιμάσετε την απλή αυτή συνταγή.
Εύκολη και απλή, παραδοσιακή ελληνική συνταγή με την ετοιμασία να παίρνει περί τα 15 λεπτά και το μαγείρεμα περί τη μισή ώρα. Αποτελεί ιδανική συνταγή για όλες τις εποχές του χρόνου. Ελπίζω να σας εκπλήξει ευχάριστα!
Υλικά:
1 φλ. τσαγιού ρύζι
4-5 πράσα
3 κουτ. σούπας άνηθο ψιλοκομμένο
Λίγο δυόσμο φρέσκο ψιλοκομμένο ή αποξηραμένο
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
3 μεγάλα ποτήρια ζωμό λαχανικών η νερό
1 κουτ. γλυκού ζάχαρη
Χυμός λεμονιού από ένα ζουμερό λεμόνι
100 ml. ελαιόλαδο για το μαγείρεμα και λίγο για σερβίρισμα (προαιρετικά)
Διανύουμε περίοδο Μεγάλης Σαρακοστής, φίλες μου και λόγω των ημερών τα διάφορα νηστίσιμα δίνουν και παίρνουν. Μ
έχρι να φτάσουμε στο αρνί του Πάσχα, τα θαλασσινά παίζουν και αυτά πρωταγωνιστικό ρόλο στο τραπέζι και τα απολαμβάνουν όλοι ανεξαιρέτως, νηστεύοντες και μη.
Λόγω των ημερών λοιπόν τα χταπόδια έχουν την τιμητική τους.
Το λαχταριστό χταποδάκι, μέχρι να φτάσει στο πιάτο μας περνάει των παθών του τον τάραχο. Προηγείται μια προετοιμασία οδυνηρή η οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και ανελέητο χτύπημα στα βράχια.
Πάνω από εβδομήντα χτυπήματα απαιτούνται, για να μαλακώσει η σάρκα του και να φύγει η μελανίνη. Αυτό, τουλάχιστον, λένε οι ειδήμονες.
Από εδώ βγήκε και η γνωστή φράση «Θα σε χτυπήσω σαν χταπόδι» κοινώς, αν σε πιάσω στα χέρια μου θα σε «γουλίσω», θα σε χτυπήσω αλύπητα.
Αυτή είναι μια από τις εμβληματικές τιμωρίες που αφήνουν κάποιοι θερμόαιμοι να αιωρείται σαν απειλή κρεμασμένη στον αέρα.
Τώρα το βασικό ερώτημα είναι «τι αξιόπιστο μπορεί να ξέρει μια ορεσίβια σαν εμένα για τα χταπόδια;». Η απάντηση: ό,τι έμαθα για τα χταπόδια προέρχεται από τον γαμπρό μου, δεινό μάγειρα, και από τους συχνούς πειραματισμούς μου, καθ’ ότι και όπως έχω δηλώσει επανειλημμένα, έχω μια τρέλα με την μαγειρική.
Το χταπόδι, λοιπόν μπορεί να σερβιριστεί μόνο του σαν μεζές ή να γίνει κανονικό φαγητό. Συνοδεύεται άριστα με λαχανικά, ρύζι, πατάτες ή ζυμαρικά.
Ανάλογα με τα υλικά που θα προσθέσει κανείς και την αναλογία κρασιού – ξυδιού, μπορεί να το κάνει ξυδάτο ή κρασάτο, να προσθέσει ντομάτα για να βγει κοκκινιστό ή να το κάνει στιφάδο κ.α.
Ένας ευκολότατος τρόπος να μαγειρευτεί είναι στο φούρνο τυλιγμένο σε αλουμινόχαρτο και λαδόκολλα.
Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα γιατί δε θα σας πάρει πάνω δέκα λεπτάκια για να το ετοιμάσετε και μιάμιση ώρα για να ψηθεί στο φούρνο.
Γενικά το χταπόδι είναι νοστιμότατο έδεσμα, αρκεί να έχει μαγειρευτεί όπως πρέπει τουτέστιν να του δοθεί ο χρόνος να ψηθεί αργά, αργά και καρτερικά στα υγρά του, με τη συνοδεία βέβαια και των κατάλληλων μπαχαρικών…
Όπως στα περισσότερα θαλασσινά, δεν προσθέτουμε αλάτι εκτός κι αν είμαστε πολύ του αλμυρού, αλλά και πάλι καλό είναι να το δοκιμάσουμε, όπως κάνουμε άλλωστε και με όλα τα φαγητά.
Αν θέλετε να του δώσετε μια πιο έντονη γεύση, μπορείτε να το ετοιμάσετε από την προηγούμενη και να το αφήσετε στο λαδολέμονο η το λαδόξιδο και τα μπαχαρικά όλο το βράδυ…
Υλικά:
1 χταπόδι φρέσκο ή κατεψυγμένο (1 κιλό με 1200 γρ.)
«Κόρες», φίλες μου, όπως έχουμε πει είναι οι χυλοπίτες. «Κόρες με κεφτέδες» είναι παραδοσιακό φαγητό που το μαγείρευαν κυρίως οι ««ντόπιοι» πληθυσμοί στην περιοχή της Φλώρινας και στη λεκάνη του Αμυνταίου.
Το πρωτοέφαγα μαγειρεμένο από τα χεράκια της πεθεράς μου, που είναι εξαιρετική μαγείρισσα και από τότε, το έχω εντάξει μαζί με πολλά άλλα παραδοσιακά «ντόπια» φαγητά και στη δική μου κουζίνα.
Είναι κάτι σαν γιουβέτσι με χυλοπίτες νόστιμο, εύκολο, γρήγορο και χορταστικό.
Οι Βλάχοι και οι Αρβανίτες φτιάχνουν αλλά και μαγειρεύουν τις χυλοπίτες με διαφορετικό τρόπο. Τις βράζουν απλά σε νερό με λίγο αλάτι.
Αφού βράσουν τις περιχύνουν με φρέσκο ροδοκοκκινισμένο βούτυρο και πασπαλίζουν με άφθονο τυρί.
Ένας τρόπος μαγειρέματος που διαρκεί 10 λεπτά περίπου.
Σε κάποιες περιοχές στο νερό που βράζουν τις χυλοπίτες προσθέτουν και γάλα. Στη Λευκάδα έφαγα χυλοπίτες μαγειρεμένες με κόκορα αλανιάρη και έγλυφα και τα δάχτυλά μου. Κάθε τόπος και ένας τρόπος φίλες μου…
Πέτουλα, φίλες μου, ονομάζουν οι βλαχαρβανήτες της Δροσοπηγής και του Φλαμπούρου (κοινότητες στη Φλώρινα), τις λαγκίτες ή λαλαγκίτες ή τηγανίτες ή πετουλίτσες όπως αποκαλούνται στα «ντόπια» χωριά.
Τα πέτουλα ήταν παλαιότερα συνυφασμένα με τα σημαντικότερα στάδια της ζωής του ανθρώπου: Τον αρραβώνα και τον γάμο, τη γέννηση και τη βάφτιση, τον θάνατο και τα ταφικά έθιμα.
Τα αρραβωνιάσματα και ο «λόγος» που δίνονταν από τα σόγια και «έδενε» για πάντα τις τύχες των παιδιών τους, σφραγίζονταν γύρω από ένα τραπέζι με ροδοτηγανισμένα πέτουλα, πασπαλισμένα με ζάχαρη και κανέλα, ενώ στους γάμους προσφέρονταν σαν γλύκισμα, περιχυμένα με μέλι και καρύδια.
Και όταν με το καλό το ζευγάρι κάρπιζε και έρχονταν τα παιδιά, οι καλονοικοκυρές, μάνα και πεθερά, οι μαστόρισσες, έβαζαν το μεγάλο μαυρισμένο τηγάνι πάνω από την πυροστιά και μοσχομύριζε η γειτονιά.
Τα πέτουλα μοιράζονταν από σπίτι σε σπίτι και μ’ αυτόν τον τρόπο γίνονταν γνωστό το χαρμόσυνο γεγονός της γέννησης, σε όλο το χωριό.
Και όταν έρχονταν η ώρα να πάρει το νεογέννητο τ’ όνομά του, να βαφτιστεί, οι γονείς δεξιώνονταν τον νονό στο σπίτι, λιτά, απλά, χωρίς περιττές πολυτέλειες, με πέτουλα, τσίπουρο, στραγαλοστάφιδα και φιστίκια με το τσόφλι.
Και στο θάνατο όμως και σε κάθε ταφικό έθιμο, εκτός από τις κάθε λογής πίτες, γαλατόπιτες, μπουρέκια, ρεθανίκια κ.α., οι βλαχαρβανήτες, μοίραζαν πέτουλα για να αναπαύονται και να είναι χορτασμένες οι ψυχές των αγαπημένων που δεν βρίσκονταν πια στην ζωή…
Τα πέτουλα, είναι μια ακόμα έξυπνη επινόηση των νοικοκυράδων εκείνης της εποχής, όπου τα υλικά που είχαν στη διάθεσή τους ήταν στοιχειώδη, και έπρεπε να βάλουν τη φαντασία τους να δουλέψει για να δημιουργήσει από το τίποτα, κάτι που να ταιριάζει σε κάθε περίσταση και να είναι συνάμα, νόστιμο θρεπτικό και χορταστικό.
Η συνταγή για τα πέτουλα, είναι της μαμάς μου που τα φτιάχνει χρόνια τώρα, σε χαρές και σε λύπες, σε γιορτές και πανηγύρια.
Ακόμα και τις καθημερινές τις φτιάχνει καμιά φορά, όταν περιμένει τις φίλες της για καφέ ή όταν μαζευόμαστε γύρω της τα παιδιά και τα εγγόνια της και μπορώ να σας πω ότι το αποτέλεσμα το τιμάμε ιδιαίτερα.
Η συνταγή είναι εύκολη, γρήγορη και απλή, όπως απλοί ήταν οι άνθρωποι μιας άλλης εποχής, που με ότι είχε το ντουλάπι τους, κατάφερναν να κάνουν τη δύσκολη καθημερινότητά τους να μοιάζει με γιορτή!
Φτιάξτε τα και θα με θυμηθείτε! Σκέτα ή με τυρί, πασπαλισμένα με ζάχαρη κανέλα και καρύδια, περιχυμένα με μέλι, σιρόπι φράουλας, βύσσινου ή σοκολάτας, είναι πεντανόστιμα, σκέτος πειρασμός!
Για είκοσι (20) περίπου πέτουλα χρειαζόμαστε…:
Υλικά:
1 μικρό κυβάκι μπυρομαγιά (40 γρ.)
3 κούπες νερό χλιαρό (τη μισή κούπα τη χρησιμοποιούμε για να διαλύσουμε τη μπυρομαγιά)
3 κούπες αλεύρι κοσκινισμένο, για όλες τις χρήσεις,
1 αυγό
1 γεμάτο κουταλάκι γλυκού αλάτι
1 σφηνάκι τσίπουρο ή ούζο
Μπόλικο λάδι, ελαιόλαδο ή σπορέλαιο για το τηγάνισμα
Ευχαριστούμε την Έλενα Ιούνια Ζήσου, Ελληνίδα ομογενή στη Κωνστάντζα της Ρουμανίας που βιντεοσκόπησε & παρουσίασε τη συνταγή. 🙂
Σήμερα θα ετοιμάσουμε μαζί μια πολύ ωραία και νόστιμη συνταγή.
Πρόκειται για μια παραδοσιακή, ρουμάνικη συνταγή την οποία φτιάχνουμε πάντα για το Πάσχα. Μια συνταγή που δεν πρέπει να λείπει από το πασχαλινό μας τραπέζι, μαζί με άλλες λιχουδιές φυσικά…
Τη συνταγή μαγείρεψε και φωτογράφισε για τα ηχωμαγειρέματα η κα. Ηλιάνα Βολονάκη απο το Μεσολόγγι.
Οι άνθρωποι πολλές φορές ζητάμε κάποιο γλυκό, αλλά δεν μπορούμε να το αγοράσουμε εκείνη τη στιγμή, είτε γιατί δεν έχουμε οικονομική δυνατότητα, είτε, είτε.. ένα σωρό οι λόγοι.
Έτσι και εγώ σκέφτηκα αυτό το εύκολο γλυκό και ελπίζω, να σας αρέσει!
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!
Πρώτα απ’όλα, στο μίξερ θα χτυπήσουμε τη ζάχαρη με το ασπράδι αυγού…
ζάχαρη + ασπράδι αυγού
Ύστερα, θα προσθέσουμε στο μίγμα τα τριμμένα αμύγδαλα, αλλά εάν θέλουμε, μπορούμε να προσθέσουμε καρύδια ή φουντούκια.
τριμμένα αμύγδαλα
Μετά, προσθέτουμε το αλεύρι με τη βανίλια και τον κρόκο αυγού.
αλεύρι
Αφήνουμε το μίγμα μας, να χτυπηθεί στο μίξερ μας, περίπου δέκα λεπτά. Αν θέλουμε βέβαια, μπορούμε και με το μίξερ χειρός!
Όταν τελειώσουμε τη διαδικασία, το αφαιρούμε από τον κάδο του μίξερ και το τοποθετούμε σε ένα βαθύ πιάτο, ή μπολ, ή όπου αλλού μας βολεύει και η υφή του, είναι κάπως έτσι:
Βάζουμε στο ταψί μας, ότι ταψί μας βολεύει, λαδόκολλα και πλάθουμε…
Μοιάζει με αζύμωτο αλλά έχει υπέροχη γεύση!
Πλάθουμε αυτά τα μπαλάκια, σε στρογγυλό σχήμα, ή αν θέλουμε στο σχήμα του μελομακάρονου στο μικρό μέγεθός του.
Αφήνουμε λίγο κενό μεταξύ τους, μην τυχόν και απλωθούν και ψήνουμε για 8-10 λεπτά, στους 180°C, πάνω-κάτω. Ανάλογα βέβαια και με τον φούρνο! 🙂
Τα αφήνουμε να κρυώσουν καλά, ώστε να σφίξει το μίγμα.
Συνοδεύονται με τσάι, καφέ, σοκολάτα, αλλά και άλλα ζεστά ροφήματα!
Πάμε όμως να δούμε αναλυτικά τα υλικά μας:
130 γραμμάρια ζάχαρη
130 γραμμάρια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
65 γραμμάρια αμύγδαλα
1 αυγό (ασπράδι)
1 κρόκο αυγού
1 βανίλια
Αν θέλετε, δείτε και μια ακόμη συνταγή από την Ηλιάνα, την πίτα του Ήλιου!
Τη συνταγή μαγείρεψε και φωτογράφισε η κα. Ηλιάνα Βολονάκη από Μεσολόγγι.
Λίγα λόγια για την πίτα:
Η πίτα αυτή έχει τη δική της ιστορία! Μεγάλωσα με τις πίτες της μαμάς, να ανοίγει φύλλο και να τσακώνεται με τη ζύμη! Από την άλλη, εγώ κουράζομαι με τα πολύπλοκα φαγητά και ψάχνω να βρω λύσεις.
Εντελώς τυχαία και μετά από δοκιμές, τις οποίες κανείς δεν πίστευε και ότι μόνο οι πίτες με φύλλα αξίζουν, έρχομαι να σας δείξω ακριβώς το αντίθετο. Θα τη λατρέψετε και όλοι θα νομίζουν πως χρειάστηκαν ώρες!
Παμε λοιπόν, να ξεκινήσουμε!
1. Πρώτα απ’όλα, σε ένα μπολ, βάζετε τα αυγά, με το πιπέρι και με το πολύ λίγο αλάτι. Προσοχή, μόνο λίγο.
Ιδανικό φαγητό για τις κρύες χειμωνιάτικες μέρες, το ποντιακό Μπόρτς, κρατάει τις ρίζες του από τις παγωμένες Ρωσικές στέπες.
Είναι μια σούπα νόστιμη, θρεπτική που ευωδιάζει και ταυτόχρονα αποτοξινώνει. Είναι ένα πολύχρωμο πιάτο, ένα πιάτο χάρμα οφθαλμών και γεύσης, αφού προκύπτει από το πάντρεμα πολλών λαχανικών με απόλυτο πρωταγωνιστή το λάχανο.
Το λάχανο, πλούσιο σε φυλλικό οξύ και κάλιο, φημίζεται για τις αντιοξειδωτικές, αντικαρκινικές και πολλές άλλες θεραπευτικές του ιδιότητες.
Η κ. Δέσποινα Κοϊμτζίδου, ποντιακής καταγωγής και καταπληκτική μαγείρισσα, μας έδειξε βήμα-βήμα τον τρόπο που μαγειρεύει το Μπόρτς.
Δοκιμάστε το και θα τη θυμηθείτε!
Υλικά (για 8 μερίδες):
2 κιλά κρέας μοσχαρίσιο (κομμένο σε κομμάτια)
1 λάχανο μέτριο
3 καρότα
2 πιπεριές πράσινες
2 ντομάτες περασμένες στον τρίφτη
1 κρεμμύδι
3-4 σκελίδες σκόρδο
1 παντζάρι μαζί με τα φύλλα
4 πατάτες
1 κούπα λάδι
1 κοφτή κουταλιά του γλυκού πάπρικα
1 κοφτή κουταλιά του γλυκού μαυροπίπερο
Μαϊντανό και σέλινο μαζί με τη ρίζα
Αλάτι & μπούκοβο (προαιρετικά)
Εκτέλεση:
Πλένουμε καλά το κρέας, το βάζουμε σε κατσαρόλα και ρίχνουμε κρύο νερό ώσπου να σκεπαστεί και δύο τρία δάχτυλα παραπάνω.
Όταν αρχίσει ο βρασμός ξαφρίζουμε και συνεχίζουμε το βράσιμο ώσπου να μαλακώσει το κρέας.
κρέας μοσχαρίσιο
Εν τω μεταξύ πλένουμε καλά, καθαρίζουμε και κόβουμε τις πατάτες, τα καρότα, το παντζάρι με τα φύλλα του.
λαχανικάπατάτες + παντζάρι + καρότα
Τα ρίχνουμε μέσα στην κατσαρόλα με το βρασμένο κρέας και τα αφήνουμε να βράσουν γύρω στο δεκαπεντάλεπτο.
Τσιγαρίζουμε στο ελαιόλαδο ψιλοκομμένα, την πιπεριά και το κρεμμύδι, προσθέτουμε το κόκκινο πιπέρι, τη ντομάτα, αλατίζουμε, ανακατεύουμε και ρίχνουμε το μίγμα στην κατσαρόλα.
κρεμμύδι + πιπεριά + αλάτι
Στο τέλος, προσθέτουμε το λάχανο, τον μαϊντανό και το σέλινο ψιλοκομμένα.
Δοκιμάζουμε για να δούμε αν το φαγητό μας είναι αλατισμένο και αν χρειάζεται λίγο ακόμα πιπέρι και αφήνουμε να σιγοβράσει για 30-40 λεπτά ακόμα.
Το είχε προβλέψει ο μετεωρολόγος μας, ο κ. Ζούμπος, ότι ο φετινός χειμώνας θα είναι ολίγον μυστήριος και ότι θα αργήσει να χτυπήσει την πόρτα μας. Μπορεί όμως να καταφθάσει απρόσμενος, αγαπημένος και γνώριμος (ελπίζω!).
Είμαστε όμως μέσα στο χειμώνα (ημερολογιακά) και για αυτό σας προτείνουμε μια ταιριαστή συνταγή που είχαμε μαγειρέψει πριν μερικά χρόνια, την αχνιστή «κρεατόσουπα της Εύας».
Η κατανάλωση της σούπας έχει συνδεθεί με τον χειμώνα και το βαρύ κρύο. Στη βόρεια και κεντρική Ευρώπη την τρώνε ακόμα και για πρωινό. Εμείς εδώ τη σερβίρουμε κυρίως για δεύτερο πιάτο.
Η ιστορία της είναι τόσο παλιά όσο και η ιστορία της μαγειρικής. Ξεκινάει από τότε που άνθρωπος έριξε τα πρώτα κομμάτια κρέατος μέσα σε κάποιο αυτοσχέδιο σκεύος με νερό για να ζεσταθούν.
Οι πρώτες αναφορές ξεκινούν από τη λίθινη εποχή, ενώ βραχογραφίες δείχνουν τα μέλη μιας φυλής γύρω από την πυρά να δοκιμάζουν σούπα, κατ’ ευθείαν από το σκεύος, γιατί βεβαίως τότε δεν είχαν ακόμα εφευρεθεί τα κουτάλια.
Όσο περισσότερα υλικά αναμιχθούν, τόσο καλύτερο θα είναι το αποτέλεσμα.
Βάλτε λοιπόν το… τσουκάλι στη φωτιά και αρχίστε να μαγειρεύετε την «κρεατόσουπα της Εύας».
Είναι απλή, εύκολη, νόστιμη, θρεπτική και σας εγγυώμαι πως θα γοητεύσει τον ουρανίσκο σας!
Υλικά:
1 κιλό κρέας μοσχαρίσιο, κατά προτίμηση ψαχνό
½ φλυτζάνι τσαγιού λάδι
2-3 καρότα
2 κολοκυθάκια
4 πατάτες
2 μέτριες πιπεριές
2 μέτρια κρεμμύδια ξερά
1 μικρό φύλλο δάφνης
1 σκελίδα σκόρδο
3-4 κλωναράκια σέλινο
1 σελινόριζα
1 κουταλάκι κοφτό μαυροπίπερο
1 κουταλάκι γλυκού κοφτό μπούκοβο (προαιρετικά)
½ ποτηράκι του κρασιού, κρασί λευκό
1 μικρή ντοματούλα περασμένη στον τρίφτη
Αλάτι
2 με 2½ λίτρα νερό κοχλαστό
Εκτέλεση:
Ετοιμάζουμε τα υλικά που θα χρειαστούμε στην αρχή. Τρίβουμε το κρεμμύδι στον τρίφτη.
κρεμμύδι
Πλένουμε το κρέας, το κόβουμε σε μέτρια κομμάτια και το σκουπίζουμε καλά με χαρτί κουζίνας.
κρέας μοσχαρίσιο
Ρίχνουμε το λάδι στην κατσαρόλα και αφού ζεσταθεί βάζουμε τα κομμάτια του κρέατος ένα-ένα. Αφήνουμε δύο-τρία λεπτά να τσιγαριστούν ελαφρά από όλες τις μεριές.
Ρίχνουμε το τριμμένο κρεμμύδι, ανακατεύουμε ώσπου το κρεμμύδι να γίνει διάφανο (να μη σγουρύνει) και σβήνουμε με το κρασί.
Αλατοπιπερώνουμε, προσθέτουμε το κοχλαστό νερό, το φύλλο δάφνης, το σκόρδο και κλείνουμε το καπάκι της κατσαρόλας.
Αφήνουμε να σιγοβράσει έως ότου μαλακώσει το κρέας (σε κοινή κατσαρόλα γύρω στη μιάμιση ώρα)…
λαχανικά
Πλένουμε τα λαχανικά και το σέλινο πολύ καλά και τα σκουπίζουμε. Καθαρίζουμε και πλένουμε τις πατάτες και τη σελινόριζα. Κόβουμε όλα τα λαχανικά μας σε κομμάτια της αρεσκείας μας και τα αλατοπιπερώνουμε ελαφρά.
Αφού βράσει το κρέας, ρίχνουμε την τριμμένη ντοματούλα και όλα μαζί τα κομμένα λαχανικά μέσα στην κατσαρόλα και αφήνουμε τη σούπα μας να σιγοβράσει για μισή περίπου ώρα.
Η συγκεκριμένη κρεατόσουπα είναι χορταστική και μπορεί να σερβιριστεί σαν πρώτο πιάτο.
Τη ρουμάνικη αυτή συνταγή, μαγείρεψε για εμάς η Έλενα Ζήσου, Ελληνίδα ομογενής στην Κωνστάντζα της Ρουμανίας. Το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο από την Έλενα ενώ το βίντεο δημιούργημα επίσης της Έλενας. Ελπίζουμε να σας αρέσει.
Αυτή είναι μία από τις συνταγές που έφτιαχνε η μητέρα μου για τις γιορτές, πιο συγκεκριμένα για τα Χριστούγεννα και για την Πρωτοχρονιά. Αυτό το πιάτο δεν έλειπε από το Χριστουγεννιάτικο μας τραπέζι, ούτε από το πρωτοχρονιάτικο, μαζί με άλλες λιχουδιές.
Τα χρόνια πέρασαν, εγώ μεγάλωσα αλλά η παράδοση συνεχίζει να υπάρχει στο σπίτι μας, και τώρα ήρθε η στιγμή να ετοιμάσω εγώ τη συνταγή της μητέρας. Τη μητέρα την έχω δίπλα μου και πάντα με συμβουλεύει. Είναι πολύ προσεκτική μην τυχόν ξεχάσω κάποιο συστατικό.
Σήμερα θα ετοιμάσουμε μαζί μία πολύ ωραία σαλάτα με χειροποίητη μαγιονέζα, μία πολύ νόστιμη συνταγή.
Το πρώτο βήμα είναι να ξεφλουδίσουμε και μετά να πλένουμε καλά όλα τα λαχανικά. Σε μία βαθιά κατσαρόλα βάζουμε μπόλικο νερό και προσθέτουμε και μία πρέζα αλάτι. Στη συνέχεια, βράζουμε τα λαχανικά μαζί με το χοιρινό κρέας για περισσότερη γεύση.
Μετά τα αφήνουμε για λίγο στην άκρη για περίπου 15 λεπτά για να κρυώσουν αλλά όχι εντελώς.
Ύστερα ψιλοκόβουμε τα λαχανικά, το κρέας και τα τουρσιά και τα βάζουμε όλα μαζί σε ένα μπολ.
Αφήνουμε για λίγο στην άκρη τα λαχανικά και το κρέας και εν τω μεταξύ ετοιμάζουμε τη μαγιονέζα.
Για να φτιάξουμε τη μαγιονέζα βράζουμε τα τρία αβγά σφιχτά και έπειτα τα καθαρίζουμε, τα κόβουμε στη μέση κατά μήκος και ύστερα με πολλή προσοχή βγάζουμε τους κρόκους.
Σε ένα μπολ τρίβουμε τους κρόκους (από τα βραστά αυγά) στην ψιλή μεριά του τρίφτη και ψιλοκόβουμε το βρασμένο ασπράδι αβγού και το προσθέτουμε στο μπολ στο οποίο έχουμε ήδη τα υπόλοιπα υλικά.
Μετά παίρνουμε τα ωμά αβγά και στη συνέχεια χωρίζουμε τους κρόκους από τα ασπράδια. Βάζουμε τους κρόκους από τα ωμά αβγά μαζί με τους άλλους κρόκους που έχουμε τρίψει και προσθέτουμε λίγο αλάτι.
Σε μικρές ποσότητες προσθέτουμε λίγο χυμό λεμονιού, τη μουστάρδα και το ηλιέλαιο σιγά-σιγά και ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να ομογενοποιηθούν τα υλικά του μείγματος.
Το ωμό ασπράδι δεν το χρησιμοποιούμε καθόλου στη συνταγή μας.
Όταν η μαγιονέζα είναι έτοιμη προσθέτουμε 2-3 κουταλιές μαγιονέζας ανάλογα με τα γούστα μας στο μπολ στο οποίο έχουμε ήδη βάλει τα λαχανικά, το κρέας και τα τουρσιά.
Βάζουμε τη σαλάτα μας σε μία πιατέλα και πριν σερβίρουμε διακοσμούμε το πιάτο μας με ελιές και τουρσιά.
Πρόσφατα, στο κανάλι μας ηχωμαγειρέματα στο Youtube δημιουργήσαμε έναν νέο τύπο βίντεο και μια νέα ομάδα (playlist) με την ονομασία “Κλασικά HD”.
Εκεί μπορείτε να βρείτε όλες τις κλασικές, δημοφιλείς συνταγές που έχουμε δημοσιεύσει κατά καιρούς στα ηχωμαγειρέματα, τις συνταγές που είχαν μεγάλη απήχηση. Αν δεν είστε μέλος στο κανάλι μας Youtube κάντε κλικ εδώ για να εγγραφείτε άμεσα. Πάνω από 10 χιλιάδες άτομα έχουν ήδη εγγραφεί!
Σήμερα και λόγω των εορτών των Χριστουγέννων που είναι κοντά, σας παρουσιάζουμε δυο από αυτά τα κλασικά βίντεο σε υψηλή ποιότητα HD, τις συνταγές για κουραμπιέδες και μελομακάρονα.
Ελπίζουμε να σας αρέσουν και όπως πάντα περιμένουμε τις εντυπώσεις σας ελεύθερα κάτω στα σχόλια ή στις βαθμολογίες..
Καλή απόλαυση αν δοκιμάσετε να φτιάξετε τις συνταγές και χρόνια πολλά, καλά Χριστούγεννα και μια υπέροχη νέα χρονιά! Δείτε τα βίντεο:
Μας πέσανε πολλά τα κρέατα και τα λιπαρά τις τελευταίες εβδομάδες φίλες και φίλοι μου και για σήμερα λέω να σας βάλω σε δίαιτα. Αα! Δε θέλω μούτρα! Άλλωστε, δίαιτα δεν σημαίνει πάντα ασιτία και ανοστιά!
Επιβάλλεται για την υγεία και την ομορφιά μας, ν’ αρχίσουμε να τρώμε λίγο πιο ελαφρά για να ισορροπήσουμε την υπερβολή των προηγούμενων ημερών! Να λοιπόν τι σας προτείνω: Ψαράκι ελαφρύ, υγιεινό και νόστιμο!
Πώς θα το φτιάξουμε;
Με τρόπο κερκυραϊκό και απλό. Θα το φτιάξουμε ΜΠΟΥΡΔΕΤΟ! Μάλιστα θα μας το φτιάξει γνήσια, μαγείρισσα Κερκυραία, η Σοφία από τη «Λαδόκολλα». Η Σοφία και η ταβερνούλα της έκαναν μαζί σας την πρώτη τους γνωριμία με ένα καταπληκτικό κερκυραϊκό «Σοφρίτο», συνταγή που έχουμε δημοσιεύσει παλαιότερα.
Όσοι και όσες δοκιμάσατε και το φτιάξατε, καταλαβαίνετε γιατί μιλάω. Όσες πάλι δεν…, τότε χάνετε!
Το «Μπουρδέτο» που θα μας φτιάξει σήμερα η Σοφία, είναι παραδοσιακό κερκυραϊκό φαγητό. Το μαγείρευαν παλιά μετά το τράβηγμα της τράτας, οι ψαράδες. Έτσι όπως ήταν κουρασμένοι και πεινασμένοι έπρεπε να μαγειρέψουν. Τι φαγητό θα έκαναν λοιπόν;
Τι άλλο από ψάρια που τα είχαν και μπόλικα με λαδάκι από τις ελιές τους, κρεμμύδια από τους κερκυραϊκούς μπαχτσέδες και πιπέρι κόκκινο, φτιάχνανε ένα λιτό αλλά χορταστικό και νοστιμότατο φαγητό, ζουμερό για να βουτήξουν το ψωμί, και πολύ καυτερό, για να πιούνε και κάνα δυο κούπες κρασί.
Σήμερα τα εστιατόρια και οι νοικοκυρές το φτιάχνουν λιγότερο καυτερό. Προσθέτουν και άλλα υλικά. Έχουν ξεφύγει από τον παραδοσιακό τρόπο μαγειρέματος αλλά κρατάνε τη γεύση και τη νοστιμιά.
Διαλέξτε ένα οποιοδήποτε μεγάλο ψάρι, φρέσκο ή κατεψυγμένο (η Σοφία χρησιμοποίησε Γαλέο κατεψυγμένο) και πάμε να φτιάξουμε «Μπουρδέτο»…
Υλικά:
1 κιλό μεγάλο ψάρι κομμένο σε φέτες
¾ φλυτζανιού τσαγιού ελαιόλαδο
2 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
5 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
2 πιπεριές Φλωρίνης ψιλοκομμένες
2 κουταλιές πελτές ντομάτας
1 κουταλιά της σούπας, κοφτή, κόκκινο πιπέρι καυτερό ή γλυκό
Στα παρακάτω δυο βίντεο μπορείτε να δείτε τους δυο τρόπους παρασκευής ενός τουρσιού που έχουμε παρουσιάσει παλαιότερα στα ηχωμαγειρέματα και είναι από τα δημοφιλέστερα ορεκτικά και τέλειος τσιπουρομεζές / ουζομεζές. Φυσικά μιλάμε για το τουρσί με πράσινες ντομάτες.
Ειδικά αν έχετε κήπο και μπορείτε να μαζέψετε τις ακόμα άγουρες ντομάτες, πριν την τελευταία παγωνιά, τότε μπορείτε να φτιάξετε εύκολα αυτό το καταπληκτικό τουρσί.
Φροντίστε να το αποθηκεύσετε σε αποστειρωμένα βάζα (δείτε το βίντεο παρακάτω), σε δροσερό και στεγνό χώρο και το τουρσί θα διατηρηθεί για πολύ καιρό.
Ακολουθήστε όποια από τις δυο συνταγές σας ταιριάζει / αρέσει ή και τις δυο (γιατί όχι;) και… καλή απόλαυση! 🙂
1ος τρόπος:
2ος τρόπος:
Πως να αποστειρώσετε τα βάζα που θα βάλετε το τουρσί:
Τώρα, που οι φθινοπωρινές βροχές ξεκίνησαν είναι η ώρα τους. Για τα μανιτάρια γράφω που αυτήν την εποχή αρχίζουν να ξεπροβάλλουν μοναχικά ή κατά ομάδες, μερικές φορές και σε μεγάλους κύκλους που είναι γνωστοί σαν τα «δαχτυλίδια της μάγισσας», στα ξέφωτα δασών βελανιδιάς, καστανιάς , έλατου ή πεύκου.
Πασίγνωστα από την αρχαιότητα ήταν στην χώρα μας τα μανιτάρια. Θεωρούνταν μάλιστα εκλεκτή τροφή. Διάφοροι ερευνητές ισχυρίζονται ότι η αμβροσία που ήταν το έδεσμα των θεών του Ολύμπου δεν ήταν παρά ένα μανιτάρι και μάλιστα ο αμανίτης (amanita muscaria). Το συγκεκριμένο είδος έχει παραισθησιογόνες ιδιότητες και οι πρόγονοί μας απέδιδαν σ’ αυτό μαγικές δυνάμεις.
Τα μανιτάρια αυτά μαζί με τα μανιτάρια του είδους (Phallus impudicus) ήταν τα μανιτάρια των Κένταυρων, των Σάτυρων, και των Μαινάδων της Μυθολογίας και αναπόσπαστο κομμάτι στα Διονυσιακά αλλά και στα Ελευσίνια μυστήρια. Αυτά στη αρχαιότητα.
Στις μέρες μας δεν έχουν, δυστυχώς, τη φήμη που τους αξίζει. Οι νεότεροι δεν τα γνωρίζουμε πια, στους δε ηλικιωμένους θυμίζουν τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και της ανέχειας.
Τα μανιτάρια, πολύτιμη τροφή, είναι πλούσια σε θρεπτικές ουσίες, έχουν τις ίδιες πρωτεΐνες με το κρέας, χωρίς να έχουν τις τοξίνες και τα λίπη του. Ακόμη είναι μια τροφή που περιέχει μεταλλικά άλατα και ιχνοστοιχεία.
Ένα είδος μανιταριών, τα αλαφίτια (cantharellus cibarius) με το βερικοκί χρώμα τους περιέχουνε χρυσό, αποτελώντας έτσι μοναδική τροφή τέτοιου τύπου..!
Στο εξωτερικό τα άγρια μανιτάρια είναι δυσεύρετα και πολύ ακριβά. Στην Ελλάδα τα υποβαθμίζουμε και είναι κυρίως γνωστά στην καλύτερη περίπτωση «ψημένα στη σχάρα», σερβιρισμένα με ένα σωρό λιπαρά, σάλτσες και τυριά που καλύπτουν την ιδιαίτερη και ντελικάτη γεύση και ευωδιά τους.
Στη χειρότερη δε, σαν «διακοσμητικά στις πίτσες».
Συνήθως τα αγοράζουμε ωμά συσκευασμένα, σε βαζάκι, κονσέρβα, κατεψυγμένα και τις περισσότερες φορές εισαγόμενα, και είναι κρίμα γιατί ακόμα και έξω από τα σπίτια μας (ειδικά για αυτούς που ζουν στην επαρχία), την Άνοιξη και το Φθινόπωρο, με τις βροχές, φυτρώνουν κυριολεκτικά «σαν μανιτάρια».
Για να είμαι ειλικρινής προσωπικά έχω ένα φόβο κάθε φορά που κάποιος ερασιτέχνης μανιταροσυλλέκτης μου επιδεικνύει περήφανα το γεμάτο καλάθι του γιατί όπως είναι γνωστό μπορεί, κάποια από αυτά να είναι μέχρι και θανατηφόρα.
«Προσοχή γιατί αρκεί ένας και μόνο δηλητηριασμένος μύκητας για να δηλητηριάσει ένα ολόκληρο καλάθι με πεντανόστιμα καστανομανίταρα ή αθώα τρυφερά πόρτο μπέλο», έλεγε η γιαγιά Αθηνά.
Και για να είναι σίγουρη ότι δε θα κάνουμε κανένα λάθος μας προέτρεπε να περιοριζόμαστε σ’ αυτά τα δύο είδη που είναι ευκολογνώριστα και φύτρωναν άφθονα στα λιβάδια και στο κοντινό δασάκι.
Θυμάμαι ότι δεν τα μαγείρευε παρά μόνο σε σούπες και ψητά στα κάρβουνα, με λίγο αλατάκι στην κοιλιά τους και ήταν πεντανόστιμα, με όλη τη χαρακτηριστική ευωδιά και τη γεύση τους αναλλοίωτη.
Σήμερα όμως θα σας τα μαγειρέψω κοκκινιστά.
Τη συνταγή μου την πρότεινε ο συγχωριανός, φίλος και συμμαθητής μου ο Τάσος ο Μήσσιας, φανατικός και προσεκτικός μανιταροσυλλέκτης, ο οποίος και μου προμήθευσε ένα ολόκληρο καλάθι φρέσκα, λαχταριστά, πανέμορφα καστανομανίταρα και μου έδωσε και τις οδηγίες για το μαγείρεμά τους…
Δείτε στο παρακάτω βίντεο τρεις αγαπημένες και δοκιμασμένες συνταγές βγαλμένες από το χρονοντούλαπο της ιστορίας των παραδοσιακών συνταγών, από τα χρόνια που οι παλιές νοικοκυρές μετρούσαν τα υλικά “με το μάτι” και μπορούσαν να φτιάξουν αριστουργήματα με μια ποδιά χόρτα και μια χούφτα ρύζι και να ταΐσουν μια ολόκληρη οικογένεια.
Τις ανασύρουμε λοιπόν και τις παρουσιάζουυμε (προσαρμοσμένες βέβαια κάπως στα δεδομένα της εποχής) σε αυτό το βίντεο για να δείξουμε την απλότητα και τη σοφία της παλιάς, παραδοσιακής μαγειρικής:
Τώρα που είναι η εποχή τους και οι κήποι ξεχειλίζουν από λογής-λογής ζαρζαβατικά, κολοκύθια και κολοκυθάκια είναι η κατάλληλη στιγμή για να δημοσιεύσουμε ένα βίντεο όπου παρουσιάζουμε 10 δοκιμασμένες (και άρα είναι δεδομένο ότι θα είναι και επιτυχημένες) συνταγές με κολοκυθάκια:
Απολαύστε λοιπόν στο παρακάτω βίντεο τις 10 συνταγές και μαγειρέψτε όποια σας αρέσει (ή και όλες γιατί όχι;). Περιμένουμε τις εντυπώσεις σας και τις βαθμολογίες σας, όπως πάντα ελεύθερα, πιο κάτω στα σχόλια… Αν βρήκατε το βίντεο ενδιαφέρον κοινοποιήστε το στους λογαριασμούς σας στα κοινωνικά δίκτυα.- 🙂
Στο εστιατόριο «ΚΟΝΤΟΣΩΡΟΣ», στο Ξινό Νερό Αμυνταίου, ο βραβευμένος με τον «Χρυσό Σκούφο» ιδιοκτήτης κ. Νίκος Κοντοσώρος, αποδεικνύει καθημερινά την ερωτική σχέση του με το φαγητό και ιδιαίτερα με το παραδοσιακό φαγητό.
Κατάφερε εκτός των άλλων, να κάνει γνωστές και να αναδείξει παλιές παραδοσιακές συνταγές και να τους δώσει τη θέση που τους αξίζει στο… γαστριμαργικό στερέωμα.
Παλιές τοπικές συνταγές ξαναζωντανεύουν χάρη στα μαγικά χέρια του κ. Κοντοσώρου και γοητεύουν τους ουρανίσκους των τυχερών που συρρέουν από όλον τον Νομό και όχι μόνο, για να τις απολαύσουν.
Ο κ. Κοντοσώρος, μέσα από τα “ηχωμαγειρέματα” σας προτείνει παραδοσιακό «Tσόνινο», δηλαδή ένα σουφλέ με σπανάκι.
Το πιάτο είναι εύκολο, γρήγορο και γευστικό. Σας λύνει τα χέρια και σας βγάζει από τη δύσκολη θέση όταν για οποιονδήποτε λόγο γυρίζετε από τη δουλειά ή τα ψώνια και δεν έχετε έτοιμο φαγητό.
Δοκιμάστε το..!
Άλλωστε, ο κ. Κοντοσώρος που το προτείνει, αποτελεί εγγύηση για σίγουρη επιτυχία.
Για το φαγητό αυτό που γίνεται στο άψε-σβήσε θα χρειαστείτε:
Τώρα είναι η εποχή της, και δε χρειάζεται να πάτε στην άκρη της γης για να την ανακαλύψετε. Μια βολτίτσα στην εξοχή και θα τη δείτε να ξεπροβάλλει μέσα από τα ξεραμένα αγριόχορτα, μικρή τρυφερή, χλωροπράσινη, φαινομενικά αθώα, αλλά πανέτοιμη να εκδικηθεί όποιον τολμήσει να χαλάσει την ησυχία της.
Στη τσουκνίδα αναφέρομαι.
Αυτό το… ζιζάνιο που είναι ίσως το πιο πολύτιμο βότανο που γνωρίζουμε. Ο Ιπποκράτης θεωρεί την τσουκνίδα φυτό «πανάκεια», φυτό δηλαδή που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για όλες τις ασθένειες, χωρίς καμία παρενέργεια.
Ολόκληρο το φυτό, φρέσκο ή ξερό, είναι χρήσιμο, ακόμα και οι ρίζες του. Ο λαός της υπαίθρου, κυρίως οι ορεινοί πληθυσμοί, εκτιμώντας τις πολλαπλές ιδιότητες της, την είχε εντάξει στη διατροφή του.
Η τσουκνίδα είναι πεντανόστιμη σαν σαλάτα με ελαιόλαδο και λεμόνι. Είναι εξαιρετική σαν γέμιση για πίτες, μόνη ή παρέα με άλλα αγριόχορτα, ανακατεμένη με τυρί και αυγά.
Η γιαγιά Αθηνά τη μαγείρευε με φρέσκο βούτυρο, γάλα, λίγο αλεύρι (για το χύλωμα). Με φρέσκο, αχνιστό, ζυμωτό ψωμάκι, (αχ αχ) βουτούσαμε και τελειωμό δεν είχαμε.
Δίνει επίσης εξαιρετική γεύση στις διάφορες χορτόσουπες και τις κάνει πιο πλούσιες και πιο θρεπτικές. Η τσουκνίδα για όσους δεν το γνωρίζουν περιέχει: βιταμίνη Α (πιο πολύ από το καρότο), Β, Κ, Ε, πολύ βιταμίνη C, σίδηρο, κάλλιο, ασβέστιο, ποτασσικά άλατα, ισταμίνη, φορμικό οξύ, χλωροφύλλη και πολλά άλλα σημαντικά ιχνοστοιχεία.
Τα φύλλα της περιέχουν μυρμηκικό οξύ, χλωροφύλλη, σεροτονίνη, ακετυλοχολίνη, γλυκοκινόνες και τανίνες.
Έχει στυπτικές, διουρητικές και τονωτικές ιδιότητες, ελέγχει τις αιμορραγίες, καθαρίζει τον οργανισμό από τις τοξίνες, αυξάνει την αιμογλομπίνη, τονώνει το κυκλοφοριακό σύστημα και χαμηλώνει την πίεση και τα επίπεδα σακχάρου του αίματος.
Διεγείρει τη λειτουργία του παγκρέατος. Είναι ένα και ένα για την αναιμία, την αιμορραγία, τη διάρροια, τα υπερβολικά έμμηνα, τις αιμορροΐδες και τους ρευματισμούς.
Κάνει πολύ καλό στις γυναίκες που θηλάζουν γιατί αυξάνει το γάλα, δυναμώνει και τονώνει τη μήτρα και όλα τα θρεπτικά στοιχεία της περνούν και στο μωρό.
Η τσουκνίδα βελτιώνει τη λειτουργία των νεφρών και του ουροποιητικού συστήματος. Είναι τέλειο διουρητικό και αντιφλεγμονώδες. Άριστο διαλυτικό για τις πέτρες στα νεφρά και στη χολή, θεραπευτικό σε νεφρίτιδα και κυστίτιδα.
Καταλύει το ουρικό οξύ. Ενδείκνυται επίσης και στις ασθένειες του συκωτιού και της χολής. Ακόμα, χάρη στις διουρητικές ιδιότητες που έχει, βοηθάει στην απώλεια βάρους και την καταπολέμηση της κυτταρίτιδας!
Τονώνει τα μαλλιά και δυναμώνει την τρίχα. Καταπραΰνει τους αρθριτικούς και ρευματικούς πόνους, χάρη στο μυρμηγκικό οξύ που περιέχει. Τι άλλο να σας πω για να σας πείσω να σπεύσετε στην πιο κοντινή εξοχή και να μαζέψετε τις πρώτες τρυφερές τσουκνιδούλες της φετινής άνοιξης;
Αν κάνετε μια βολτίτσα στη λαϊκή αγορά φίλες μου, στους πάγκους όπου εκθέτουν τις πραμάτειες τους οι μικροπαραγωγοί, θα βρείτε τα σέσκουλα να σας περιμένουν με τα καταπράσινα πλατιά, γυαλιστερά, γραμμωτά φύλλα τους, δεμένα σε μικρά ματσάκια.
Ίσως να τα γνωρίζετε με την ονομασία «σέσκλο» «σφέκλο» ή «λιαμπότ» αλλά πρόκειται πάντα για το ίδιο τρυφερό χόρτο που το βρίσκει κανείς άφθονο αυτήν την εποχή είτε προέρχεται από κήπο όπου καλλιεργείται εύκολα και χωρίς πολλές απαιτήσεις ή αγριοσέσκουλο μαζεμένο από τους αγρούς, το οποίο (αυτό μπορώ να το σας το βεβαιώσω) είναι και το πιο νόστιμο.
Μπορείτε άνετα να το προσθέσετε στη σαλάτα σας, να νοστιμίσετε τα όσπριά σας και γενικά να μαγειρέψετε αυτό το μάλλον υποτιμημένο χορταρικό με τη γλυκιά γεύση, με πολλούς και διάφορους τρόπους.
Αν το ψιλοκόψετε για παράδειγμα και του προσθέσετε μπόλικη φέτα και δυο-τρία αυγά, θα φτιάξετε ωραιότατη γέμιση για την πίτα σας.
Το πλατύ φύλλο του σέσκουλου όμως, ελαφρά ζεματισμένο, είναι ιδανικό και για να τυλίξετε ντολμαδάκια τα οποία αποκτούν μια ιδιαίτερη γεύση που θα σας εκπλήξει ευχάριστα. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας τα ντολμαδάκια με σέσκουλα αποτελούν παραδοσιακό πιάτο.
Στο χωριό μου τα βράζουμε για λίγο και προσθέτοντας αυγά, φρέσκο βούτυρο ή ελαιόλαδο και ελάχιστο αλευράκι, φτιάχνουμε ένα γευστικότατο πιάτο που μπορεί να αποτελέσει κύριο γεύμα αλλά και να συνοδεύσει άνετα, το κρέας, το ψάρι ή το κοτόπουλο.
Η σημερινή συνταγή με σέσκουλο είναι παραδοσιακή Κερκυραϊκή, μαγειρεμένη από τη Σοφία, τη γνωστή πλέον φίλη των ηχωμαγειρεμάτων, τη ταλαντούχα μαγείρισσα του ψητοπωλείου «Λαδόκολλα» η οποία εμπνέεται και δημιουργεί με τα πιο απλά υλικά, εύκολα και γρήγορα, νοστιμότατα πιάτα.
Δοκιμάστε να φτιάξετε αυτήν τη συνταγή και δε θα το μετανιώσετε.
Δείτε στο παρακάτω βίντεο 8 παραδοσιακές συνταγές για γλυκά κουταλιού που έχουμε δημοσιεύσει με λεπτομερείς περιγραφές και εικόνες στα ηχωμαγειρέματα.
Πρόκειται για μερικές από τις πλέον δημοφιλείς συνταγές μας για τις οποίες έχουμε δεχτεί πολύ θετικά σχόλια, τις έχουμε δοκιμάσει δεκάδες φορές πριν τις παρουσιάσουμε οπότε η επιτυχία τους είναι εγγυημένη…
Δοκιμάστε όποια σας αρέσει ή και όλες, ανάλογα με το φρούτο κάθε εποχής! Πείτε μας ελεύθερα τις εντυπώσεις σας ελεύθερα κάτω στα σχόλια ή αφήστε μια βαθμολογία. Ελπίζουμε να σας αρέσει το βίντεο! 🙂
Για την διατροφική αξία που έχει το πλιγούρι σας έχω μιλήσει στη συνταγή για πλιγουροσαλάτα. Πρόκειται για ένα “παρεξηγημένο” υλικό που γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλές στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε…
Η αγαπημένη μας Αρετή το έφτιαξε με μύδια φρέσκα (εσείς μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κατεψυγμένα) και κουρκουμά και γλύψαμε τα δάχτυλα μας!
Δοκιμάστε να το φτιάξετε και θα καταλάβετε για τι νοστιμιά μιλάμε… Καλή απόλαυση! 🙂
Αν ψάξει κανείς για την καταγωγή αυτού του γλυκού, που εύκολα κατατάσσουμε στα “ανατολίτικα”, θα φτάσει τουλάχιστον μέχρι το Βυζάντιο.
Το φτιάχνουν σε όλη την Ελλάδα με συνταγές που δεν διαφέρουν και πολύ μεταξύ τους.
Υπάρχει όμως μία κοινή διαπίστωση: Το γαλακτομπούρεκο είναι ένα γλυκό “πειρασμός”. Με το τραγανό του το φύλλο, την πλούσια, κοκκώδη, σιμιγδαλένια, αφράτη, βουτυράτη αλλά συνάμα ανάλαφρη κρέμα του και το σιρόπι, «τόσο όσο», για να σε γλυκάνει χωρίς να σε λιγώσει.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που έχει αναδειχθεί ως το πιο δημοφιλές παραδοσιακό μας γλυκό και το πρώτο που σκέφτεται κανείς για να κλείσει ένα οικογενειακό γεύμα.
Όταν δε, προσφέρεται σε ατομικά ρολάκια τότε ο καθένας απολαμβάνει την ποσότητα που «τραβάει ο οργανισμός του» και αν δεν τον καλύψει το ένα ρολάκι, σερβίρεται και δεύτερο και τρίτο…
Φτιάξτε τα λοιπόν αυτά τα γαλακτομπουρεκάκια και θα με θυμηθείτε. Θα σας βγάλουν ασπροπρόσωπη σε κάθε περίσταση!
