Παλιά στο χωριό σε κάθε κήπο υπήρχε και μια κυδωνιά. Τα κυδώνια δεν ήταν τέλεια σε εμφάνιση όπως αυτά που βρίσκει κανείς σήμερα στην αγορά. Ήταν ασχημούτσικα και κακοσχηματισμένα και τις περισσότερες φορές είχαν και σκουληκάκι στη σάρκα τους.

Όμως το άρωμά τους – αχ αυτό το άρωμα αλλά και η γεύση τους και το χρώμα τους – ήταν ανυπέρβλητο. Δεν είχαν καμιά σχέση με ετούτα εδώ τα «σημερινά, τα μεταλλαγμένα που όλο μπόι και φιγούρα είναι και από λεζέτι τίποτα» όπως έλεγε η γιαγιά μου…

Σκουληκιασμένα ξεσκουληκιασμένα, η μαμά μου τα καθάριζε με προσοχή και τα έφτιαχνε γλυκό του κουταλιού, υπέροχο πελτέ και εννοείται μαρμελάδα. Η αγαπημένη μου!

Α, τώρα που είπα μαρμελάδα θα σας πω και τούτο: Λένε, πως η πρώτη μαρμελάδα έγινε με κυδώνια. Την εμπνεύστηκαν μάλιστα μάγειρες σε κάποια κουζίνα ευγενών της Πορτογαλίας.

Το κυδώνι πορτογαλικά λέγεται παρμέλο. Πάρμελο, μάρμελο, μαρμελάδα.

Οι ευγενείς τη δοκίμασαν, ενθουσιάστηκαν και την έστειλαν πεσκέσι σε άλλους ευγενείς συγγενείς τους στην Αγγλία. Αυτό ήταν! Έτσι διαδόθηκε, λένε, αυτή η υπέροχη χρυσοκόκκινη μαρμελάδα.

Υπάρχουν δε φήμες, πως οι βρετανοί ευγενείς την εξέλιξαν και γι αυτό η βρετανική μαρμελάδα κυδώνι είναι από τις καλύτερες του κόσμου.

Προσωπικά προτιμώ τη δική μου αυτή που τη φτιάχνω με παραδοσιακή συνταγή, από γιαγιά σε μητέρα και κόρη και εγγονή και δεν δέχομαι αντίρρηση καμία.

Υπάρχει όμως και η άλλη εκδοχή που μου αρέσει περισσότερο: Η λέξη μαρμέλο προέρχεται (μάλλον) από το λατινικό melimelum, που κι αυτό με τη σειρά του προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό μελίμηλον, δηλαδή το κυδώνι, που ήταν μεν σαν μήλο αλλά στυφό και για να το γλυκάνουν και να το συντηρήσουν το έβραζαν ολόκληρο με μέλι, όπως αναφέρεται και σε συνταγή του Απίκιου.

Τώρα, σας τα λέω όλα αυτά γιατί έχω μπροστά μου κάτι κυδώνια, μα κάτι κυδώνια όνειρο. Είναι προσφορά της φίλης μου της Ιωάννας. Η γέρικη κυδωνιά της παραφορτώθηκε εφέτος και η Ιωάννα που έχει την καλή συνήθεια να μοιράζεται τα πάντα, μου χάρισε αρκετά.

Αποφάσισα λοιπόν και έψησα μερικά στον φούρνο γιατί ανακάλυψα στο διαδίκτυο μια συνταγή με κόκα κόλα. Την “πείραξα” βέβαια κάπως. Η συνταγή προέβλεπε σταφίδες, κανέλες, γαρύφαλλα και αποξηραμένα φρούτα.

Κράτησα την κόκα κόλα από καθαρή περιέργεια και αφαίρεσα τα υπόλοιπα. Πρόσθεσα ένα ποτηράκι κρασί και αρωμάτισα με βανίλια και ιδού το αποτέλεσμα.

Έγιναν ωραιότατα και στην εμφάνιση και στη γεύση…

Δείτε και μια ακόμα συνταγή-πρόταση για κυδώνια ψητά που έχουμε δημοσιεύσει στα ηχωμαγειρέματα.

Τι θα χρειαστείτε:

• 2½ κιλά κυδώνια καθαρισμένα
• 2½ κούπες ζάχαρη
• 1 κουτάκι κόκα κόλα
• 1 ποτήρι κρασιού κόκκινο κρασί
• 2 βανίλιες

Πώς θα φτιάξετε:

Πλύνετε καλά τα κυδώνια ώσπου να φύγει το χνούδι τους και στεγνώστε τα.

Κόψτε τα σε χοντρές κυδωνάτες φέτες και αφαιρέστε με προσοχή τη σκληρή καρδιά και τα κουκούτσια…

Σε ταψί βάλτε τα κομμάτια το ένα δίπλα στο άλλο κολλητά και σκεπάστε τα με τη ζάχαρη.

Ρίξτε από πάνω την κόκα κόλα…

Μετά το κρασί…

Ψήστε τα σε προθερμασμένο φούρνο στους 200 βαθμούς για 1 ώρα και 30 λεπτά, ίσως και λίγο περισσότερο ώσπου να μαλακώσουν και να μελώσουν…

Στα μισά του χρόνου ψησίματος, αρωματίστε με τις βανίλιες. Κατά διαστήματα αναποδογυρίζετε τα φρούτα και τα περιχύνετε με το σιρόπι του ταψιού.

Φυλάξτε τα ψητά κυδώνια -αν μείνουν- σε δοχείο με καπάκι στο ψυγείο και απολαύστε τα όποτε το καλεί η όρεξή σας, μόνα τους ή παρέα με δροσερό γιαούρτι.

Καλή επιτυχία φίλες μου και καλά μαγειρέματα.

Μέχρι το επόμενο μαγειρικό μας ραντεβού να περνάτε καλά, να προσέχετε τους υπέροχους και μοναδικούς εαυτούς σας και έχετε κατά νου αυτό που έλεγε η γιαγιά Αθηνά: «Όποιο χορτάρι περιγελάς, στην πόρτα σου φυτρώνει…»

Σας φιλώ αυγή