Περνά περνά η ώρα κυλά πάνω στη γη, κυλά κυλά η ώρα σαν κρέμα σαντιγίκι ο ήλιος βασιλεύει ξανά, πέφτει στα κόκκινα βουνά, μαρμελάδα από κυδώνι και νυχτώνει… Ήταν πεσμένα κατά γης, χρυσοκίτρινο στρώμα και κανείς, μα κανείς δεν εδέησε να απλώσει τα χέρια του να τα μαζέψει. Και έμεναν εκεί να σαπίζουν, τα κυδώνια…

Συνεχίστε την ανάγνωση.

Από τα μέσα Αυγούστου το χρώμα που επικρατεί στον κηπάκο μου είναι το εκτυφλωτικό κόκκινο και αυτό χάρη στις ντοματούλες μου που κρέμονται ολοστρόγγυλες, σαρκώδεις και προκλητικές από τα κλαριά. Είναι σαν να σε προσκαλούν σε γιορτή, σε πανηγύρι καλοκαιρινό… Η ντομάτα είναι μια κούκλα, από όποια μεριά και αν τη δει κανείς: Πρώτα, πρώτα…

Συνεχίστε την ανάγνωση.

Η σχέση μου με τα ρεβύθια ήταν παιδιόθεν η χειρότερη που μπορούσε να είναι. Άκουγα ρεβύθια και ανακατεύονταν το στομάχι μου. Ίσως γιατί στο σπίτι μας δεν τα μαγειρεύαμε καθόλου. Πίεσα τον εαυτό μου να τα δοκιμάσει, σε φιλικό σπίτι για να μην προσβάλλω την οικοδέσποινα και η έκπληξή μου ήταν θετικότατη. Γύρισα στο σπίτι…

Συνεχίστε την ανάγνωση.